κόσμε ! περάστε - γαμήστε - τελειώσατε (εν ειρήνη)

ήρθαμε σ'αυτό τον πλανήτη με τη θέληση των γονιών μας,
από έρωτα και αγάπη και με αγάπη μεγαλώσαμε

-εντάξει θα μπορούσαμε να είχαμε μεγαλώσει καλύτερα,
χωρίς να έχουν γεννηθεί μέσα μας από μηνών μωρά θέματα,
που μετά από δεκαετίες θα γίνουν θέματα συζήτησης στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή,

αφορμές για αυτογνωσία και άλλοθι για τις ανομίες μας.

ζούμε σ'αυτό τον πλανήτη που ούτε να τον χαρούμε δε μπορούμε καλά καλά
γιατί προλάβαμε και τον γαμήσαμε, όπως μας γαμήσαν το μυαλό και τη ψυχή

ο κόσμος αυτός ανάπηρος και ανέραστος έχει θέση μόνο για να τον πουλάμε
για να δώσουμε λίγο χαρά στη τσέπη
και στα ασυνείδητα και αθεράπευτα όνειρα μας να νιώσουμε μοναδικοί.

είναι κάτι ξένο και έξω από μας και απέναντι μας,
ένα δημόσιο κτίριο για να γράψουμε με σπρέϋ το πόνο μας
και να μείνει στο χρόνο για να θυμούνται ότι εκτονωθήκαμε.

αφού δε μπορούμε να νιώθουμε μέρος αυτού του θαύματος
θα κάνουμε log off στη μαγεία για να μη έχουμε και υποχρέωση απέναντι σ'αυτό.

απλά αφήστε να εξαφανιστούν τα είδη, να μαυρίσει ο ουρανός και να βρωμίσει η θάλασσα.
και μοιραία να πούμε πως έφτασε το τέλος του κόσμου όπως γράφει και η Αποκάλυψη,
για να μας φύγει και με θεϊκή επιβεβαίωση η ευθύνη για τούτο το κατάντημα

να σώσει ο καθένας τη ψυχούλα του και τη ζωούλα του
για να έχει λόγο να περάσει στο παράδεισο,
έχοντας αφήσει πίσω του κόλαση στάχτη και αποκαϊδια.

ο θάνατος δεν είναι τέλος της ζωής
είναι τέλος της ευθύνης για έναν κόσμο που μόνο λύπες δίνει.

γιατί ο παράδεισος είναι αλλού, η αλήθεια είναι αλλού, δεν είναι εδώ
η βασιλεία των ουρανών ποιός είπε ότι είναι μέσα μας?
όχι δεν είναι, αλλά ούτε και μέσα στους άλλους

ανάπηροι να δούμε το φως και τον παράδεισο,
πού θα τον αναζητήσουμε?

σε κάτι έξω απο δω, σε κάτι μέσα στο μυαλό, σε πέντε θεωρίες,
σε πέντε ασφαλιστικές δικλείδες της ανυπόφορης ανάγκης μας
από κάπου να πιαστούμε για να σταθούμε στα δυό μας πόδια
και να δαμάσουμε το χάος μέσα μας.

ποιός μας είπε ότι τώρα παίζεται το παιχνίδι?ότι τώρα δίνουμε λόγο?ότι τώρα χαιρόμαστε?
ότι τώρα είμαστε γιοι του φωτός και της αλήθειας?

μόνο μέσα βαθειά η τουρμπίνα δουλεύει και στέλνει μυνήματα ανυσηχίας.
"κάτι δε πάει καλά, δεν είμαι καλά, είμαι άρρωστος,
σε ποιον να ρίξω τις ευθύνες?"
αν σκέφτομαι και λίγο θα πω ότι δε μου φταιν οι άλλοι
αλλά και σε μένα να ρίξω το φταίξιμο θα μεγαλώσει πιο πολύ το χάσμα μέσα μου
και είμαι που είμαι διχασμένος , με κάτι τέτοιο θα πάρω πτυχίο σχιζοφρένειας.

εγώ φταίω που χάνεται η ομορφιά αυτού του κόσμου?
εγώ φταίω που όλο και περισσότερο δεν μπορώ να διακρίνω τη χάρη της ύπαρξης μου και του συνανθρώπου μου?
που συνηθίζω και μ'αρέσει η προβολή της νεύρωσης και της αρρώστειας?
και το κάνω τέχνη, φιλοσοφία και θρησκεία?
και μόνο έτσι νιώθω ότι υπάρχω, ότι κάτι είμαι?

μπορεί το κενό να με γεμίσει?και όμως δίνω τόπο στο κενό να με γεμίζει
γιατί αμέλησα να ρίξω λάδι στο καντήλι και σβύνει η φωτιά
και σβύνει και ο κόσμος γιατί υποφέρει και αυτός

και η καρέτα-καρέτα και η μονάχους-μονάχους
και ανάθεμα αν έχουμε δει ποτέ απο κοντά μονάχους-μονάχους
για να μας νοιάξει κιόλας αν χαθούν.

και ξεχνάμε ξεχνάμε ξεχνάμε συνεχώς
και το Χριστό να βλέπαμε να περπατούσε μπροστά μας πάνω στη θάλασσα,
θα το θυμόμασταν για πέντε μέρες και θα κλαίγαμε από συγκίνηση και δέος

αλλά μετά θα γυρνούσαμε στα δικά μας, στους φόβους
και στις αμφιβολίες για το μεγαλείο αυτού του κόσμου, για το δικό μας προορισμό.

που είναι το έλεος σου Κύριε?