τα λογια της καβλας

τα λόγια της κάβλας μην τα μετράς

είναι μόνο για τη στιγμή που συντελείται το μυστήριο

κ'έχουν άλλη αξία και άλλο βάρος.

*

τα λόγια της κάβλας μόνο με κάβλα συναλλάσονται

και ας μιλούν για αγάπη και πάθος και έρωτα.

*

στο πριν και το μετά παίζονται όλα

και όχι στην ώρα της κάβλας.

το θεώρημα της καμπύλης

τα σώματα μας είναι μια συνέχεια καμπυλών και υποδοχών

όπως εφαρμόζουν δύο κομμάτια ενός παζλ.

και οι πιο ευθείες γραμμές στο σώμα σου είναι σαν τα γλυπτά του παρθενώνα

τέλεια μέσα στη κρυφή καμπύλη τους.

ο έρωτας μας λειαίνει τις ακμές και τις γωνίες μας με την ατέλειωτη επιμονή μου

να στις γλείφω για να στρογγυλέψουν

και στην αγάπη σου που με τρέφει για να συνεχίζω τον αγώνα μου.

γιατ'είναι ιερός σκοπός να μαλακώσουν οι καρδιές και να γυμνάζονται οι αισθήσεις.

mad about you

Mad about the boy

I know it's stupid to be mad about the boy

I'm so ashamed of it but must admit the sleepless nights I've had

About the boy

On the silverscreen

He melts my foolish heart in every single scene

Although I'm quite aware that here and there are traces of the cad

About the boy

Lord knows I'm not a fool girl

I really shouldn't care

Lord knows I'm not a school girl

In the fury of her first affair

Will it ever cloy

This odd diversity of misery and joy

I'm feeling quite insane and young again

And all because I'm mad about the boy

So if I could employ

A little magic that will finally destroy

This dream that pains me

and enchains me But I can't because I'm mad...

I'm mad about the boy

live leaves

μ'αρέσει η βροχή

-δε λέω καλό το καλοκαίρι αλλά η βροχή έχει άλλη μαγεία-

κάποιες στιγμές εγωϊστικά σκέφτομαι πως ο ουρανός με συμπονά και κλαίει μαζί μου

και 'χω παρέα τόσα αστέρια και δάκρυα μετεωρίτες

να κλαίμε μαζί.

που ήταν τόσο καιρό αυτό το χωματένιο άρωμα

που τώρα αναδύεται με την πρώτη σταγόνα της βροχής?

την άνοιξη με εξιτάρει η μυρωδιά του σπέρματος των δέντρων,

τώρα το κρυμμένο φύτρο και το σάπιο φύλλο που το σκεπάζει.

για τους χριστιανούς σ'αυτήν την εποχή άρχιζε ο χρόνος,

φαίνεται για τους πιστούς με το σάπισμα του σπόρου

αρχίζει ο δρόμος προς την απλότητα.

callas day

callas

φωνή

ψυχή

καρδιά

λόγος

αγάπη

αίσθημα

.

.

.

i'm a stranger here my self

Tell me is love still a popular suggestion, or merely an obsolete art?

Forgive me for asking this simple question

I'm unfamiliar with his heart, I am a stranger here myself.

Love me or leave me, that seems to be the question, I don't know the tactics to use

But if he should offer a personal suggestion,

How could I possibly refuse when I'm a stranger here myself

Please tell me, tell a stranger by curiosity goaded

Is there really any danger that love is now outmoded?

I'm interested especially in knowing why you waste it

True romance is so fleshly with what have you replaced it?

What is your latest foible, is Gim Rummy more exquisite?

Is skiing more enjoyable? For heaven's sake what is it?

I can't believe that love has lost its glamour, that passion is really passe

If gender is just a term in grammar

How can I ever find my way since I'm a stranger here myself

How can he ignore my available condition

Why these Victorian views?

You see here before you a woman with a mission

I must discover the key to his ignition

And then if he should make a diplomatic proposition

How could I possibly refuse? How could I possibly refuse?

When I'm a stranger here myself?

Πόσο μ'αρέσει αυτή η γυναίκα.

love after rain

τα πιο δυνατά προιόντα της ψυχής είναι υγρά και στάζουν..

αυτό σκέφτομαι τώρα που στέκομαι μεσ'την απρόσμενη βροχή.

*

τα δάκρυα σου στάζουν και γίνονται ένα με το ρυάκι που έγινε ένα με τη λακούβα στην αυλή.

*

καθώς τα σάλια μου στάζουν που πεινώ γι'αγάπη

*

κι η κάβλα μας στάζει ανελέητα στο κορμί

*

τελικά είναι ωραίο να χορεύεις μουσκίδι μεσ'τη βροχή

γυμνός και σειληνός.

πώς?

Άδειασε η Αθήνα,

δυο πακιστανοί και τρεις μαύροι μείναν στη πλατεία,

κ'ένας τρελός να σκέφτεται ότι αυτή η χώρα πια δεν τον χωρά.

Ο Οδυσσέας που 'μαθε στα νειάτα του

νατος ξεπροβάλει ζωντανός μπροστά του

και τον καλεί στης Λευκοθέας το πανί

να πα να βρει την τύχη του.

Πώς ν'αφήσει το φως και το νερό της θάλασσας,

πώς τη δασεία και τη ψιλή,

πώς τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη,

πώς τα τάματα στα καλοκαιρινά τα πανυγήρια?

το καβουρακι

Μέσα στην άμμο τη ζεστή είν'ένα καβουράκι

που απ'τη πολλή τη κάψα του ξεπρόβαλε στο φως.

'Ολο το ταίρι του ζητά τις μέρες, το βραδάκι

μα όλοι φοβούνται τις τσιμπιές και γίνονται λαγός.

***

Τρέχει στα πλάγια, κρύβεται στη χνουδωτή πετρούλα

και σαν ένα πόδι φαίνεται γυμνό και τρυφερό

αυτό αμέσως το τσιμπά και λέει με φωνούλα

μικρή και ασήμαντη "προσέξτε με και μένα το φτωχό".

***

"Θέλω το καβουράκι μου να βρω να πάψω να'μαι μόνο

ν'απλώνω τις δαγκάνες μου και να το αισθανθώ

μόνο φιλιά να του χρωστώ κι αγάπη να του δώνω

μονάχο να μην καίγομαι, μόνο μου να μη ζω".

***

"Κι όταν το κύμα μας τραβά σφιχτά αγκαλιασμένα

και στο βυθό της θάλασσας μας ρίξει αγκαλιά

όλα τα μέλη του κορμιού στην άκρη πεταμένα

που απ'τον πόθο κόπηκαν κι απ'την τρελή καρδιά.

nijinsky's diary

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Προς τον Ρώλινς Κοττνέ

Αγαπητέ φίλε Κοττνέ,

Είμαι ευτυχής που έλαβα τό γράμμα σου.

Είμαι ευτυχής που είσαι καλά.

Μου αρέσει πάρα πολύ που είσαι καλά.

Είμαι καλά επειδή είσαι καλά

Μου αρέσει να γράφω με ρυθμό,

Γιατί εσύ είσαι ένας ρυθμός.

Αγαπώ πάρα πολύ εσύ να αγαπάς,

Αλλά είμαι ένας ρυθμός της αγάπης

Αγαπώ το ρυθμό χωρίς εσένα,

Γιατί αγαπώ τη γυναίκα μου πάρα πολύ.

Αγαπώ πολύ να σου δείξω

Τι είναι ο ρυθμός, τι είναι ο ρυθμός.

Αγαπώ πάρα πολύ το ρυθμό του Θεού

Εγώ ο ρυθμός, εγώ ο Χορός.

Είμαι ο Χορός, είμαι ο Θεός.

Αγαπώ το χορό όπως εσύ αγάπησες

Είμαι Χορός για σένα στον Θεό.

Είμαι Χορός για σένα στον Θεό.

Αγαπώ την αγάπη σε σένα του Θεού.

Είμαι ο Θεός για σένα αγάπη.

Αγαπώ την αγάπη γιατί Εκείνος αγάπη.

Αγαπώ την αγάπη για σένα στον Θεό.

Είμαι άνθρωπος αλλά όχι πατούσες

Έχω πατούσες αλλά σ'Εκείνον.

Αγαπώ την αγάπη χωρίς πατούσες,

Αγαπώ τις πατούσες μ'Εκείνον.

Είμαι άνθρωπος αλλά όχι πατούσες

Έχω πατούσες αλλά σ'Εκείνον.

Είμαι εκείνο γιατί αυτός είναι

Είμαι εκείνο γιατί αυτός είναι.

Αγαπώ τον κόσμο γιατί τον αγαπά κι εκείνος.

Σ'αγαπώ γιατί σ'αγαπά κι εκείνος.

Είμαι εκείνο γιατί είναι Εκείνο.

Δεν μπορώ να είμαι εκείνο.

Έχω μεγάλη αγάπη για σένα

Έχω μεγάλη αγάπη για σένα

Δεν είμαι άνθρωπος χωρίς πατούσες

Είμαι πατούσα με πατούσες.

Πατούσα, ξεπατούσα είμαι μια Πατούσα

Αγαπώ τις πατούσες αλλά όχι πατούσες.

Σ'αγαπώ πάρα πολύ χωρίς τίποτε

Είμαι άνθρωπος, είμαι άνθρωπος.

Αγαπώ σε σένα έναν άνθρωπο χωρίς πατούσες

Αγαπώ σε σένα έναν άνθρωπο χωρίς πατούσες

Είμαι ένας άνθρωπος γιατί έχω ελαττώματα

Είμαι ένας άνθρωπος γιατί έχω ελαττώματα.

Αγαπώ την αλήθεια πάρα πολύ.

Έχω γράψει την αλήθεια.

Έστειλα τους χαιρετισμούς μου σε σένα και την αδελφή

Σας αγαπώ εσάς τους δυό, εσάς τους δυό, πάρα πολύ,

Αλλά στέλνω τους χαιρετισμούς μου σ'όλη την ανθρωπότητα

Αλλά στέλνω τους χαιρετισμούς μου σ'όλη την ανθρωπότητα

Είμαι άνθρωπος, είμαι άνθρωπος

Αγαπώ την ανθρωπότητα, αγαπώ την ανθρωπότητα.

Σ'αγαπώ Θεέ μου εσένα.

Σ'αγαπώ Θεέ μου εσένα.

Είσαι γέρος, είμαι νέος

Αγαπάς τους νέους ανθρώπους σε μένα

Σ'αγαπώ γιατί είσαι άνθρωπος

Σ'αγαπώ ότι είσαι άνθρωπος.

Έγραψα γιατί Εκείνος το θέλει

Έγραψα γιατί Εκείνος το θέλει.

Στέλνω τους χαιρετισμούς μου σε σένα και την αδελφή

Στέλνω τους χαιρετισμούς μου με τη γυναίκα μου.

Είμαι μιά σύζυγος, είμαι μιά σύζυγος

Αγαπώ μιά σύζυγο γιά σένα πάρα πολύ

Αγαπώ σε σένα έναν άνθρωπο, έναν άνθρωπο

Είμαι άνθρωπος, είμαι άνθρωπος.

Σου στέλνω πολλή αγάπη, πολλή αγάπη

Σ'αγαπώ, Σ'αγαπώ.

Χαιρετισμούς

Βασλάβ Νιζίνσκυ.

(από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

του Vaslav Nijinsky, εκδόσεις Άγρα)

αυγουστιατικη μελαγχολια (εποχη που βρηκες να μελαγχολησεις και συ!)

πίσω από μια ζωή με ημερομηνία λήξης

σ'ένα πλανήτη με ημερομηνία λήξης

υπάρχει μια ψυχή με ημερομηνία λήξης

σε μιά καθημερινότητα που όλο δε λέει νά λήξει.

_____

ένα βάσανο που δε τελειώνει

από μιά σκέψη που δε τελειώνει

σε μιά καρδιά που όλο λιγώνει

μια πεθυμιά που συνεχώς ματώνει.

alto-magica

Καλές οι σοπράνο δε λέω, με τις ψηλές τους και τους δύσκολους ρόλους τους, αλλά οι χαμηλές γυναικείες φωνές είναι άλλο πράμα. Δε ξέρω αλλά τις βρίσκω πολλές φορές πιό ερωτικές και πιό γήινες.


Μια περίπτωση μοναδική ήταν η Ebe Stignani. Τραγουδίστρια της χρυσής εποχής του μπελκάντο, εδώ την ακούμε στο O don fatale από τον Don Carlo του Verdi.

Άλλη μία που βρίσκω επίσης εξαιρετική είναι η ρωσσίδα Elena Obraztzova. Εδώ στο Vissi d'arte από την Tosca του Puccini.

Και στο τέλος την Janet Baker στο Che faro senza Euridice από την όπερα Orfeo ed Euridice του Gluck.

α χα!!!!!! καλοκαίρι καιρός για ταίρι

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ΖΕΣΤΗ

ΙΔΡΩΤΑΣ

ΜΑΤΙΕΣ

ΧΟΡΟΣ

ΚΥΜΑ

ΑΜΜΟΣ

ΤΕΚΙΛΑ

ατιτλο

σώματα που αφήσαν τα ίχνη τους

και χείλη που υγράναν τη ξερή επιδερμίδα,

μάτια που κάψανε τα μάτια μας

και χέρια που σφίξανε τα νιάτα μας

ζεστά και λατρεμένα.

λόγια σ'ανύποπτες στιγμές γεμάτα αλήθεια

και νεύματα λαλίστερα κι από το σ'αγαπώ,

καυτές ανάσες που κάψανε τη σκέψη

μόνο τη μνήμη αφήσαν καθάρια

να φέρνει συνεχώς

στο φως παλιές χαρές.

ενα καθυστερημενο αφιερωμα στον μανο χατζιδακι

Γιατί ρε Μάνο εκεί που λέω ότι τα πάντα είναι σάρκα και κάβλα σ'αυτή τη ζωή

έρχεσαι συ και μου τ'αλλάζεις όλα?

κι όταν ο έρωτας πάρει θέση γιατί ρε Μάνο η σάρκα πονάει τόσο πολύ απ'τα βέλη της Κύπριδας?

...

...

...

μην απαντήσεις Μάνο

ξέρω τι θα έλεγες....

τα κάλλ-ιστα της κάλλας

Το τραγούδι της Κάλλας είναι από τις πιο επιστημονικές, έλ-λογες, καλλιτεχνικές πνευματικές απολαύσεις, που μπορεί ποτέ να ζήσει άνθρωπος σ'αυτόν τον πλανήτη.

Γιατί το λέω αυτό?Για όλους αυτούς τους γνωστούς λόγους που ξέρουμε ή έχουμε διαβάσει σε βιβλία για την τέχνη της αλλά και για πολλούς άλλους.
Θέλω αυτή τη φορά να πω κάτι που από τότε που την πρωτάκουσα και στη συνέχεια διαπιστώνω κατά καιρούς.
Ότι δηλαδή υπάρχουν κάποια σημεία στο τραγούδι της, που ενώ δεν είναι κάποιες κόντρα ψηλές νότες ή κάποια δύσκολα ορναμέντι ή εξαντλητικές κολορατούρες, που εύκολα σου τραβούν την προσοχή, σου κολλάνε σαν βδέλλες στο μυαλό και δεν τα ξεχνάς.
Μπορεί να είναι μία λέξη ή κάποιος ιδιαίτερος ήχος ή κάποιο ρυθμικό σχήμα ή κάποια φράση με τέτοιο τρόπο ειπωμένη, που θαρρείς πως δεν θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα.
Δεδομένου ότι η ίδια υπήρξε μεγάλη ασκητικός της τέχνης της, με το καιρό συνειδητοποιώ ότι η σωματική της ελευθερία να παράγει χρώματα, η άφθαστη αίσθηση του ρυθμού και του παλμού του λόγου, η μεγάλη μουσικότητα της είναι αίτιο για πολλά από αυτά τα μικρά τραγουδιστικά "θαύματα".
Βέβαια η μαγεία της τέχνης δεν εξαντλείται στην προσπάθεια ανάλυσης της και στην πονηρή διάθεση να ανακαλύψεις τη ρίζα της μαγείας, αλλά παρόλα ταύτα κάποια πράγματα ξέρεις ότι δεν γίνονται τυχαία και πολύ περισσότερο χωρίς την προϋπαρξη μιάς γερής και στέρεας παιδείας και συνεχούς εκπαίδευσης.

Για παράδειγμα η άρια Suicidio από την όπερα La Gioconda του Amilcare Ponchielli.
Υπάρχει ένα σημείο σε μία εκτέλεση αυτής της άριας, όπου η Κάλλας κάνει κάτι (για μένα πάντα) ανεπανάληπτο και γιαυτό κάθε φορά ακούω αυτή την άρια για να ακούσω αυτό το σημείο.
Στο σημείο λοιπόν όπου η Gioconda τραγουδάει τη φράση del mio cammin, η Κάλλας τραγουδά τη φράση απαλά και με head voice κάνοντας ένα ελαφρό άνοιγμα (crescendo) και εκφέρει έναν ήχο πάνω στη λέξη cammin, όπου αν μπορούσα να το περιγράψω όχι φωνητικά αλλά λιγάκι ποιητικά θα έλεγα ότι εκείνη τη στιγμή ανοίγει ένα πορτάκι στο στήθος της και αφήνει να φανεί για δύο δευτερόλεπτα το βαθύτερο αίσθημα της, το ασυνείδητο, τη ψυχή ,o πυρήνας της ερμηνείας της μέσα από έναν ήχο εντελώς απρόσμενο και απροσδιόριστο, που σε κάνει και ανατριχιάζεις.
Ένα σπαρακτικό κλάμα πάνω σ'αυτή τη λέξη που έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις, χωρίς να χάνεται το γούστο.
Δεν μ'ενδιαφέρει να το αναλύσω φωνητικά το γεγονός,γιατί πέρα από κάποιες βασικές φωνητικές αρχές νομίζω ότι είναι αδύνατο να περιλάβεις σε ορισμούς το φωνητικό φαινόμενο.
Σκέφτομαι μόνο πως ένας άρτιος καλλιτέχνης καταφέρνει και μηδενίζει την απόσταση ανάμεσα στην αλήθεια του αντικειμένου του καλλιτεχνήματος και στον αποδέκτη (θεατή ή ακροατή),ενεργοποιώντας στον τελευταίο κρυμμένες συγκλίνουσες αισθήσεις, χωρίς να τις αντιλαμβάνεται και ο ίδιος.
Και όλα αυτά με τον ήχο (στην συγκεκριμένη περίπτωση), και βέβαια με την μαεστρία μιας τέχνης, που εκτελείται έχοντας στο νου του πάντα ο καλλιτέχνης ότι την απευθύνει σε ανθρώπους με διδακτικό στόχο και όχι για προσωπική του εκτόνωση η προσωπική "εξαγγελία" των παθών του χωρίς να αφορά εντέλει κανέναν ουσιαστικά το ψυχόδραμα του.


Το σημείο στο οποίο αναφέρομαι είναι το 1:14 στο επόμενο βίντεο και το έχω χρωματίσει διαφορετικά στο λιμπρέττο της άριας, που ακολουθεί.

Suicidio!...

In questi fieri momenti

tu sol mi resti,

e il cor mi tenti.

Ultima voce

del mio destino,

ultima croce

del mio cammin.

E un dì leggiadro

volavan l'ore,

perdei la madre,

perdei l'amore,

vinsi l' infausta

gelosa febre!

Οr piombo esausta

Fra le tenèbre!

Tocco alla mèta...

Domando al cielo

Di dormir quieta

Dentro l'avel...

(Suicide! ...

in these awful moments

You alone remain to me.

You alone tempt me.

Last voice of my destiny,

Last cross of my journey.

Once upon a time

The hours gaily flew by;

Lost now is my mother,

Lost is my love.

I overcame the consuming

Fever of jealousy.

Now I sink exhausted

In the darkness!...

I am reaching the end...

I only ask of Heaven

To sleep quietly

Within the grave.)

antony & the johnsons

Στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής τους “Summer Symphony Concerts” περιοδείας, οι Antony and the Johnsons θα εμφανιστούν στην Αθήνα, σε συνεργασία με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ.

Με την σπαρακτική vibrato φωνή του, που φέρνει στο νου τη Nina Simone, τον Billy McKenzie και τον Bryan Ferry, ο Antony Hegarty αφηγείται μια σειρά από έντονες συναισθηματικά ιστορίες.

Αυτή τη φορά, εκτός από τους The Johnsons, ο Antony συνεργάζεται με τις συμφωνικές ορχήστρες κάθε πόλης που επισκέπτεται, προκειμένου να δώσει μία άλλη διάσταση στις συνθέσεις του τελευταίου του δίσκου, The Crying Light, αλλά και σε διασκευές που έχει επιμεληθεί ο ίδιος και ο Nico Muhly (συνεργασίες με Bjork, Philip Glass) υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Rob Moose (μέλος των Sufjan Stevens, My Brightest Diamond, συνεργασίες με Burt Bacharach, James Carter, Savion Glover, Jay-Z, Walkmen, κ.α.).

Στην Αθήνα, οι Antony and the Johnsons θα βρεθούν στη σκηνή μαζί με την 50μελή συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ για μία και μοναδική εμφάνιση στο θέατρο Badminton, στις 29 Ιουνίου.

κάποια σαν την Ελλη

μικρός έλεγα ότι θα παντρευτώ γυναίκα γλυκειά, με μακρυά μαλλιά

και τώρα πιά αν ... αγαπούσα, θα αγαπούσα γυναίκα με φωνή σπασμένη και εύθραυστη ψυχή

με μάτια που να δακρύζουν έρωτα

γυναίκα που ξέρει ν'αγαπά

και να αφήνει τη θηλυκή της φύση να φανερώσει την αξία της

χωρίς βγαλμένα φρύδια και σηκωμένες βάτες

χωρίς 4Χ4 και καλλιεργημένες σε ψυχαναλυτικά κρεβάτια υστερίες

......

κάποια σαν την Έλλη και να μου τραγουδά..........

*+*=**

ο παράδεισος δεν ξεκινά (αν ξεκινά) από τη στιγμή που πεθαίνεις,

ο παράδεισος ξεκινά από τη στιγμή που αξιώνεσαι εδώ και τώρα να τον γεύεσαι.

γιατί τούτος ο κόσμος είναι ο παράδεισος,

ποιός φαντάστηκε πως θα καθόταν ο Θεός για έξι μέρες νά φτιαχνε κάτι σκάρτο?

(και δε μιλώ για έρωτα και αγάπες απλά,

μιλώ για την αλήθεια των πραγμάτων

που πολλές φορές σκοταδίζεται από τη βλακεία,

που περιφέρεται στα στενά αυτού του κόσμου)

Καλό μήνα!

YOUR BODY BABE

απ'το σώμα σου παίρνω την αφορμή

στο σώμα σου κάνω διατριβή

η αίσθηση τρυπά το σώμα

για να ξεχυθεί η ψυχή σαν άρωμα

στο σώμα σου όλα κρίνονται

στο σώμα σου όλα δένονται

μ'ένα φιλί είτε γαμήσι

είτε αγκαλιά είτε ένα βλέμμα βαθύ

το σώμα σου ανασταίνεται

και παίρνει την ψυχή μου μαζί του

που σώζεται απ'τον έρωτα σου

και απ'το καυτό σου σώμα.

Mine, immaculate dream, made breath and skin, Ive been waiting for you,

Signed, with a home tattoo, happy birthday to you was created for you.

(cant ever keep from falling apart.. at the seams)

(cant I believe youre taking my heart.. to pieces)

Ahh, itll take a little time, might take a little crime to come undone

Now well try to stay blind, to the hope and fear outside,

Hey child, stay wilder than the wind

And blow me in to cry.

Who do you need?

Who do you love?

When you come undone.

(chorus)

Words, playing me deja vu, like a radio tune I swear Ive heard before,

Chill, is it something real, or the magic Im feeding off your fingers

(cant ever keep from falling apart.. at the seams)

(can I believe youre taking my heart.. to pieces)

Lost, in a snow filled sky, well make it alright, to come undone,

Now well try to stay blind, to the hope and fear outside,

Hey child, stay wilder than the wind -

And blow me in to cry.

(chorus)

αλεξανδρινο κουαρτετο

Ένα βράδυ στο Σύνδεσμο Αιγυπτιωτών Ελλήνων παρέα με τη στενή μου φίλη,ήταν αρκετό για να γευτώ αυτές τις μοσχοβολιστές αλεξανδρινές συνταγές, τα αρνίσια κεμπάπ και τα κουμπέμπα , τα φαλάφελ και την ιδιαίτερη μελιτζανοσαλάτα, καθώς και τα μαύρα κουκιά με αυγό και ντομάτα.Ένα ρύζι με κάσιους και φιδέ ξεροψημένο ως συνοδευτικό σε μικρά και φτενά κομμάτια συκωτιού. Εξαίρεση τα μικροσκοπικά κασσιώτικα ντολμαδάκια και όλα αυτά παρέα με μυρωδάτο χυμό guava και μετά ζεστή με φρέσκο βούτυρο αρίσα και τραγανό κιουνουφέ κανταϊφι με παγωτό καϊμάκι.

Ο κύριος Νάσος, γέννημα θρέμμα αλεξανδρινός, μας πήγε πίσω σε άλλες εποχές και άλλα αρώματα ζωής. Στα καλά χρόνια των ελλήνων εκεί, το "Ελίτ", κέντρο διασκέδασης από τον καιρό που καθημερινά σύχναζε ο Καβάφης, και την κυρία Κωνσταντίνου, ιδιοκτήτρια του "Ελίτ", να περιγράφει γλαφυρά τον ποιητή, ως το Καϊτ Μπέη χτισμένο με υλικό από τον αρχαίο φάρο και την αναφορά του Στρατή Τσίρκα στον επαναστάτη Νουρεντίν Μπόμπα στην ομώνυμη νουβέλα του.

Τα μυρωδικά και τον ερωτισμό της πόλης και τα ελληνόπουλα και των τριών τάξεων, που τα ρουφούσαν ηδονικά για να μεταμορφωθούν αργότερα σε αλεξανδρινούς ζορμπάδες.

Ένας άλλος κόσμος, μία άλλη εποχή, που έστω μέσα από το κόλιανδρο και το κύμινο και τα χαρούμενα μάτια του κυρίου Νάσου, γίναν ζωντανά για ένα βράδυ στην 3ης Σεπτεμβρίου.

Get this widget Track details eSnips Social DNA

2046

καλή βδομάδα παρέα με το adagio των secret garden από την ταινία "2046"

....το καλοκαίρι φτάνει...

...οι βροχές περάσαν,ας ξανάρθουν πάλι το σεπτέμβριο

head on (updated)

Ήταν στο στρατό που διάβασα για πρώτη φορά το Head On ("Κατά Μέτωπο"), ενώ είχα δει ήδη την ταινία νωρίτερα σ'ένα φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη.Όπως κάθε μεταφορά βιβλίου σε ταινία, το αποτέλεσμα κάπου χάνει και κάπου κερδίζει. Το βιβλίο μ'άρεσε περισσότερο, δεν μπορώ να ξεχάσω όμως το περπάτημα του Αlex και το ζειμπέκικο του στο τέλος, με φόντο το λιμάνι.

(και τα υπέροχα λόγια αυτού του τραγουδιού)


Ya no estas mas a mi lado corazon /You're not by my side now my heart
En el alma solo tengo soledad /In my soul I only have darkness
Y si ya no puedo verte /and if I can’t see you now
Porque Dios me hizo quererte /why did god make me love you

Para hacerme sufrir mas/
to make me suffer more

Siempre fuiste la razon de mi existir /you were always the reason for my excistence
Adorarte para mi fue religion /adoring you, for me, was a religion
Y en tus besos yo encont raba /and in your kisses I found
El amor que me brindaba /The love that gave me
El amor y la pasion /the love and the pasion

Es la historia de un amor /its the story of a love
como no hay otro igual /like none that will ever again be
Que me hizo comprender / that made me understand
todo el bien, todo el mal /all the good and all the bad

Que le dio luz a mi vida /that gave light to my life
Apagandola despues /turning it off again
Ay que vida tan obscura /oh what a life so dark
sin tu amor no vivire... /without your love I cannot live...

sunset boulevard

Sure I came out here to make my name
Wanted my pool, my dose of fame
Wanted my parking space at Warner's
But after a year, a one room hell
A murphy bed, a rancid smell
Wallpaper peeling at the corners


Sunset Boulevard, twisting boulevard
Secretive and rich, a little scary
Sunset Boulevard, tempting boulevard
Waiting there to swallow the unwary


Dreams are not enough to win a war
Out here they're always keeping score
Beneath the tan the battle rages
Smile a rented smile, fill someone's glass
Kiss someone's wife, kiss someone's ass
We do whatever pays the wages


Sunset Boulevard, headline boulevard
Getting here is only the beginning
Sunset Boulevard, jackpot boulevard
Once you've won you have to go on winning


You think I've sold out?
Dead right I've sold out!
I just keep waiting for the right offer
Comfortable quarters, regular rations
24-hour Five Star room service
And if I'm honest, I like the lady
I can't help being touched by her folly
I'm treading water, taking the money
Watching her sun set... Well, I'm a writer!


L.A.'s changed a lot over the years
Since those brave gold rush pioneers
Came in their creaky covered wagons
Far as they could go end of the line
Their dreams were yours, their dreams were mine
But in those dreams were hidden dragons


Sunset Boulevard, frenzied boulevard
Swamped with every kind of false emotion
Sunset Boulevard, brutal boulevard
Just like you, we'll wind up in the ocean


She was sinking fast, I threw a rope
Now I have suits and she has hope
It seemed an elegant solution
One day this must end, it isn't real
Still I'll enjoy a hearty meal
Before tomorrrow's execution


Sunset Boulevard, ruthless boulevard
Destination for the stony-hearted
Sunset Boulevard, lethal boulevard
Everyone's forgotten how they started
Here on Sunset Boulevard...!

η σκηνη της υπνοβασιας της λαιδης μακμπεθ κατα παξινου και καλλας

Θέμα αυτής της ανάρτησης είναι η από τον Μάκβεθ του Σαίξπηρ σκηνή της υπνοβασίας της Λαίδης Μάκβεθ, έτσι όπως την ερμήνευσαν δύο τραγωδοί, που τυχαίνει και οι δύο να είναι όχι αγγλοσαξωνικής καταγωγής αλλά ελληνίδες, η Κατίνα Παξινού και η Μαρία Κάλλας.

Με πολύ λίγα λόγια η σύνοψη του έργου έχει να κάνει με τον στρατηγό Μάκβεθ, ο οποίος φιλόδοξος και με τη συνδρομή της συζύγου του δολοφονεί τον βασιλιά Ντάνκαν και αναλαμβάνει το θρόνο.Στη συνέχεια όμως πάλι υποκινούμενος από τη σύζυγο του δολοφονεί το φίλο του στρατηγό Μπάνκο,από φόβο μήπως τα παιδιά του τελευταίου διεκδικήσουν το θρόνο, σύμφωνα με κάποια προφητεία των μαγισσών.
Εντωμεταξύ η λαίδη βασανιζόμενη από τις τύψεις, καταλαμβάνεται από τρομερές νευρικές κρίσεις, σηκώνεται από το κρεβάτι, υπνοβατεί και αφού αντιληφθεί ότι τα χέρια της είναι λερωμένα με αίμα ,αργότερα πεθαίνει.





Η Κατίνα Παξινού με πλούσιες μουσικές σπουδές σε Γενεύη, Βιέννη και Βερολίνο (άρχισε την καριέρα της ως λυρική ηθοποιός, στην γραμμένη γι'αυτήν από τον Δημήτρη Μητρόπουλο όπερα "Αδελφή Βεατρίκη"),ερμηνεύει αυτή την σκηνή με την γνωστή αίσθηση του ρυθμού και της μουσικότητας που κατείχε και προβάλει μια εκφορά λόγου, που ίσως πια θεωρείται παλιά αλλά όχι χωρίς ψυχή, αλήθεια και ενάργεια.
Η Παξινού με μια "λευκή" (αν μου επιτρέπεται ο όρος) αργόσυρτη sotto voce φωνή εκφράζει τη τρέλα των τύψεων μες τον ύπνο της και είναι χαρακτηριστική η κατάβαση ημιτόνιο-ημιτόνιο σε κάποιες φράσεις (στα σημεία 0:52 και 2:14), που ενώ είναι σχήμα μουσικό δε χάνει την αλήθεια του,θαρρείς και εκείνη τη στιγμή η ψυχή της κατέρχεται τις σκάλες των ενοχών, που τελικά οδηγούν στο τέλος.Ακόμα και οι ηχηρές ανάσες της, που παρεμβαίνουν είναι δηλωτικές της τραγικής κατάρρευσης της και της ασυνείδητης ομολογίας της ενοχής της παρουσία του γιατρού και της κυρίας των τιμών.

Παραθέτω και μία κριτική της Βραδυνής της 28ης Φεβρουαρίου 1967:
"Κορυφαία στο έργο αυτό η Παξινού έπλασε μια λαίδη Μάκβεθ κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της.Αποφασιστική και αδίστακτη στην πρώτη πράξι, με κρουστή και γερή φωνή,συντονισμένη με την τερατώδη υποκριτικότητα της.Ένσαρκη και ξέσαρκη μαζί παρουσία της ψυχικής συντριβής της στην τελευταία πράξι.Χωρίς κλαυθμηρισμούς σε τόνους ανναρυγητικούς, πράγμα που το νοιωσε και το κοινό και τό εξωτερίκευσε με τα πιό ζωηρά χειροκροτήματα."

Ο Verdi από την άλλη πιστός στο πρωτότυπο κείμενο του Σαίξπηρ, δημιούργησε μία όπερα ιδιότυπη, με σκοτεινό χρώμα, χωρίς σημαντικό ρόλο τενόρου και απουσίας ερωτικής σύγκρουσης, πράγμα σπάνιο για τα δομικά στοιχεία της ιταλικής όπερας του 19ου αιώνα.

Η Κάλλας ικανοποίησε τις επιθυμίες του συνθέτη για μία φωνή "σαγηνευτική αλλά σατανική" στο ρόλο της Λαίδης και ακολούθησε πιστά τις ερμηνευτικές οδηγίες του για την σκηνή της υπνοβασίας. Ήδη η σκηνή από μόνη της είναι ένα αριόζο κάτι ανάμεσα σε άρια και ρετσιτατίβο με μία ιδιαίτερη και περίφημη εκτεταμένη ορχηστρική εισαγωγή και κατάληξη, που δίνει την αίσθηση της ενοχής και της εξιλέωσης.

Η σκηνή αρχίζει με ένα sotto voce από την Κάλλας,υπακούοντας στα πιανίσσιμι κατά τη διάρκεια και στις εκρήξεις των νευρικών κρίσεων της λαίδης και καταλήγει φεύγοντας από τη σκηνή με ένα αιθέριο ρε μπεμόλ (un fil di voce κατά τις οδηγίες του συνθέτη).

Παραθέτω το audio με την εισαγωγή και το βίντεο απο το youtube χωρίς για όσους δεν μπορούν να κάνουν download.

Verdi's Macbeth, the sleepwalking scene of Lady Macbeth by Maria Callas

LADY
Una macchia è qui tuttora...
Via, ti dico, o maledetta!...
Una... Due... gli è questa l'ora!
Tremi tu?... non osi entrar?
Un guerrier così codardo?
Oh vergogna!... orsù, t'affretta!...
Chi poteva in quel vegiardo
Tanto sangue immaginar?

Di Fiffe il Sire
Sposo e padre or or non era?...
Che n'avvenne?...
E mai pulire queste mani io non saprò?...

Di sangue umano
Sa qui sempre... Arabia intera
Rimondar sì piccol mano
Co' suoi balsami non può.

I panni indossa
Della notte... Or via, ti sbratta!...
Banco è spento, e dalla fossa
Chi morì non surse ancor.

A letto, a letto...
Sfar non puoi la cosa fatta...
Batte alcuno!... andiam, Macbetto,
Non t'accusi il tuo pallor.

πλατωνικο επιγραμμα

χορτάσαμε φλυαρία/

πεινάσαμε για ουσία

**

ο κόσμος γύρω πάσχει από εκπνευμάτωση/

γύρω η άνοιξη μυρίζει εκσπερμάτωση

**

τα λόγια σου λεπίδες σα κοφτερά μαχαίρια/

τα όνειρα μας κρύβονται πίσω απ'τα αστέρια.

**

η μουσική σου με το λόγο παντρεύεται/

και η ψυχή μας το δύσκολο δρόμο πορεύεται.

**

για να αφήσω πίσω της εποχής την ανοησία/

και να σωθώ μεσ' τη δική σου απελπισία.

(για την Λένα Πλάτωνος, που χτες την άκουσα για πρώτη φορά ζωντανά)

... και καλό μήνα!

δυο μπαλες παγωτο traviata, παρακαλω

εορταστικο

που'ναι πιά το χριστός ανέστη?

γιατί χρόνια πολλά?

δε μας φτάνει ο καθημερινός θάνατος,

θέλουμε και παράταση?

ελλογη σιωπη

κάποια πράγματα σ'αυτή τη ζωή δε θα ειπωθούν ποτέ,

ακόμα και αν προκαλούμε τις συνθήκες να ειπωθούν

ποτέ δε θα τα ξεστομίσουν

οι αγαπημένοι μας...

......

.....

...και δεν είναι μόνο το "σ'αγαπώ"...

.....

.....

...αλλά και το

"σ'αφήνω να φύγεις γιατί κοντά μου μαραζώνεις"...

.....

.....

...πατέρα,

φίλε,

δάσκαλε,

πως θα προλάβω να στα πω εγώ πριν να'ναι αργά?

παρατεταμενη καβλα

Μωρό, μ'έχεις καβλώσει τόσο που δε ξέρω

αν θέλω να ξεσκίσω τη σάρκα σου

και να ποτίσω κάθε αυλάκι σου με τους χυμούς μου,

ή να σε κοιτώ χωρίς να κάνω βήμα.

***

Ο πόθος μου καίει κάθε σκέψη

και ζαλισμένος φοβάμαι

μη γίνεις βορά του δαίμονα μου,

που διψά για αγάπη και ένωση.

***

Μόνο αυτό θέλω:

πως θα γινόταν μία συνουσία

να κατέληγε σ'ένα σύμπλεγμα σωμάτων σιαμαίων

ανέπαφο στο χρόνο και το ξενέρωμα.

"για την όπερα ρε γαμώτο" -κεφάλαιο πρώτο

Επειδή σ'αυτό το μέσο που λέγεται μπλόγκινγκ δεν βρίσκω ουσιαστικά κάτι να πω πιά (τα προσωπικά μου δεν ξέρω αν αφορούν και κανέναν-οι δε ανυσηχίες μου με κάνουν να αυτοχαρακτηρίζομαι ως γκροτέσκος) και επειδή ούτως ή άλλως δεν με διαβάζουν και πολλοί (οπότε ξεπέρασα και το στάδιο να σκέφτομαι πόσοι με διαβάζουν) αποφάσισα να μιλήσω για κάτι με το οποίο είμαι ερωτευμένος:την τέχνη της όπερας.
Έτσι λοιπόν θα αφιερώνω κάθε φορά μία ανάρτηση-κεφάλαιο για αυτή την τέχνη, θίγοντας διάφορα θέματα που έχουν να κάνουν με αυτήν. Πάσης φύσεως θέματα. Μουσικολόγος δεν είμαι, όπως επίσης και ιστορικός της Λυρικής Tέχνης. Θα μιλήσω σαν επίδοξος τραγουδιστής (τρομάρα μου!) και σαν δέκτης των όσων έχουν ηχητικά παραδοθεί από τους παλαιότερους αλλά και χαρίζονται από τους σύγχρονους εργάτες αυτής της τέχνης.Οπότε και ανακολουθίες θα πω και λάθη και αυθαιρεσίες ίσως.
Το κάνω όμως γιατί θέλω να μοιράσω μ'αυτόν τον τρόπο τις σκέψεις μου με όποιους τους ενδιαφέρει το θέμα και θέλουν να σχολιάσουν-όπως θέλουν-τα γραφόμενα.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ: ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΟΠΕΡΑ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΟΣΟ ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ Ή ΠΑΛΙ ΤΟΣΟ ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ ΓΕΛΟΙΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΦΟΡΗ.

Η όπερα ως γνωστόν είναι μία μορφή τέχνης περίπου 400 και ετών και κατασκεύασμα του Δυτικού πολιτισμού. Βέβαια ιδρύθηκε ως προσπάθεια αναβίωσης ή καλύτερα θα μπορούσαμε να πούμε ερευνητικής αποκατάστασης του τρόπου ανεβάσματος της αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας. Ήταν η εποχή λατρείας του αρχαίου πνεύματος, ίσως και να έβαλε και το χεράκι του το ότι στη Δύση είχαν καταφύγει οι διανοούμενοι του Βυζαντίου μετά την πτώση του.Και μη θεωρήσουμε το βυζάντιο ως εποχή καλλιτεχνικού σκοταδισμού γιατί δεν είναι έτσι.Απλά η τέχνη τότε είχε άλλο στόχο ίσως, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ αυτή τη στιγμή να το τεκμηριώσω.

Έτσι λοιπόν γεννήθηκε μία τέχνη που αφενός δεν πήρε τις ρίζες της από την σχέση του ανθρώπου με το Θείο άμεσα, όπως κάθε αρχέγονη τέχνη αλλά φτιάχτηκε θα λέγαμε για να ολοκληρωθεί ή όχι στο μέτρο αυτών που θα την υπηρετούσαν.
Και πήρε αυτή την αλλόκοτη μορφή ενός θεάτρου στη βάση του, που όμως ο λόγος είναι στη μορφή του τραγουδιού και όχι αυτού που λέμε ομιλία.

Οπότε πρώτο και κύριο χαρακτηριστικό στοιχείο αυτού του υβριδίου είναι η μορφή του λόγου του.Βέβαια παρόμοιες μορφές συναντάμε και σε άλλους λαούς μόνο που στη δική μας περίπτωση το πράγμα έχει θεατρικές καθαρά διαστάσεις, δηλαδή εκφραστικές και υποκριτικές.

Ο λόγος λοιπόν είναι τραγούδι και το τραγούδι μουσική ,τέχνη και βίωμα. Ο λαός κάθε εποχής που ξέρει και τραγουδά κάθε στιγμή της ζωής του γεννούσε συνεχώς εργάτες του τραγουδιού και καλλιτέχνες που ενέπνεαν τους συνθέτες για νέα έργα ή νέους τρόπους τραγουδιού.

Έτσι λοιπόν το τραγούδι αυτό είναι στη βάση του καθαρά λαϊκό, άσχετα αν ανεπτυσσόταν σε περιβάλλοντα αριστοκρατικά. Και έτσι συνεχίσε να αφορά το λαό και τη ψυχή του γιατί τραγουδούσε την ψυχή του.

Οι συνθέτες κάθε εποχής έδωσαν δείγματα οπερατικής γραφής, κάνοντας την όλο και πιο εκφραστική και πνευματική, με τον τρόπο που μόνο αυτοί ήξεραν να μυρίζονται τη μουσική των ανθρωπίνων παθών και τις νότες της ψυχής που πάλλεται από αυτά.

Δε πιστεύω ότι η όπερα είναι μοναδική για τα λιμπρέττι της.Οι δακρύβρεχτες ιστορίες, οι αυτοκτονίες και οι σκηνές της τρέλας δεν είναι από μόνα τους τίποτα ιδιαίτερο σαν νόημα, ούτε βέβαια ζητάει κανείς να βρει αντάξιο των νοημάτων της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας (αν και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις μεταφορών κλασσικών έργων ή βιβλίων).

Η φυματική Βιολέττα και ο μελλοθάνατος Μάριο σαν περιπτώσεις δεν ξέρω αν αφορούν και κανέναν σήμερα.

Οπότε τί μένει?Να ακούσουμε ένα τέλεια τραγουδισμένο κόντρα Ντο?ένα μοναδικό λεγκάτο?ένα unique ηχόχρωμα?ένα βιωματικό τραγούδι που θα μας κάνει να δακρύσουμε? τα ακριβά σκηνικά?το πόσο μουσικά διευθύνει ο μαέστρος?ή τους κοιλιακούς του Radames?Ναι πιστεύω όλα αυτά και ακόμα περισσότερα.

Μόνο που όπως είπα, η όπερα καταξιώνεται από τους κάθε εποχής εργάτες της, οι οποίοι ανάλογα με το ταλέντο, τη γνώση, τη δύναμη, τη θέληση τους της δίνουν και την ανάλογη κάθε φορά θέση.

Η όπερα είναι η τέχνη των μεγάλων αισθημάτων και αυτά είναι που την κάνουν σαγηνευτική. Είναι που η φωνή-και γιαυτήν θα αφιερώσω ένα από τα επόμενα κεφάλαια- ξεγυμνώνεται και φανερώνει τη αρχέγονη και θεϊκή καταγωγή της. Είναι που έστω και στιγμιαία κολλάει στη ψυχή και γίνεται φορέας της. Είναι που το τραγούδι γίνεται μία πνευματική απόλαυση χωρίς όρια και η μουσική χτυπάει τα κέντρα εκείνα που τα έχουμε κοινά όλοι οι άνθρωποι κάθε φύλου, έθνους και μορφωτικού επιπέδου.

Είναι ο χρόνος αυτός όπου το είναι μας δέχεται ηχητικά κύματα, που ενεργοποιούν κύτταρα και απελευθερώνουν σωματικές μας δυσαρμονίες. Που βγάζουν στην επιφάνεια την από καταβολής αλάνθαστη αίσθηση του ενεργού λόγου της ζωή μας.

Αυτά στις λίγο ή πολύ καλές περιπτώσεις.

Αλλιώς έχουμε τις περιπτώσεις όπου η όπερα καταντά το κυνήγι για σταριλίκι, για επίδειξη (αν και είναι λίγο συμφυές στο χαρακτήρα του τραγουδιστή αυτό- και θα το θίξω σε άλλο κεφάλαιο), τραγούδι για γέλια, παραστάσεις πολλές και μέτριες και σκηνοθεσίες, που αλλού κάτι λένε και αλλού γίνονται αφορμή για ανέκδοτα.

Ζητάμε να γίνει η όπερα σύγχρονη και να αφορά τον σύγχρονο άνθρωπο και καλά κάνουμε.Το θέμα είναι ξέρω τι με αφορά πραγματικά στην όπερα και τι ζητάω από αυτήν?(σαν θεατής)και πως θα αξιοποιήσω την παράδοση που έχω στα χέρια μου?(σαν καλλιτέχνης).

Αλλά αρκετά για σήμερα γιατί έχω και πολλά να πω.Τα υπόλοιπα στο δρόμο.

Και το υπέροχο Meditation από την όπερα, που αυτό τον καιρό ανεβαίνει στο Μέγαρο, Thais του Jules Massenet με την Anne-Sophie Mutter.

amarilli

Σήμερα έχω κολλήσει μ'ένα κομμάτι πολύ ιδιαίτερο συνθετικά και με έναν ιδιαίτερο εκτελεστή, τον Radu Marian.
O Ρουμάνος Radu Marian είναι ένας male soprano, o οποίος συγκεκριμένα πράγματι διαφέρει από πολλούς κόντρα-τενόρους,που αν δεν τον ξέρεις από πριν μπορείς να πεις ότι τραγουδά ένα δεκάχρονο αγόρι ή κορίτσι, δεν μπορείς να προσδιορίσεις.

το tango της προσωπικής αντωνυμίας

Συνήθως στο μπλογκ του ο καθένας κάνει και κάποιου είδους διαφήμιση αγαπημένων του προσώπων που έχουν να αναδείξουν κάποιο καλλιτεχνικό έργο ή μη.Θεμιτό νομίζω και απαραίτητο για να μαθαίνουμε όλοι τι συμβαίνει σε τούτο τον τόπο αλλά και στην αλλοδαπή.
Έτσι η φίλη μου και συγκάτοικος Κατερίνα Φωτεινάκη, χαρακτηριστικό παράδειγμα ανύσηχου και δημιουργικού καλλιτέχνη, που δεν τον χώρεσε τελικά αυτός ο τόπος και έφυγε για το Παρίσι, εξέδωσε ένα cd μαζί με την επί χρόνων ερμηνεύτρια και συνθέτη ελληνίδα των Παρισίων Angelique Ionnatos, με τίτλο 'Comme un jardin la nuit'.Στο cd αυτό περιλαμβάνεται και ένα dvd, απόσπασμα από το οποίο δίνω παρακάτω.
Πτυχιούχος φιλόλογος η Κατερίνα αποφάσισε να βοηθήσει τους μαθητές της στην εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών αντωνυμίων κάνοντας τες τραγούδι.Έτσι βγήκε ένα tango κλίνοντας την προσωπική αντωνυμία "εγώ".




Αlors, Catherine commence! :

(Ένα tango για τους μαθητές του Λυκείου, για να μάθουν την προσωπική αντωνυμία "και να πουν κι ένα τραγούδι" ή καλύτερα, για να πουν ένα τραγούδι και να την μαθουν...Ειδικό βραβείο σύνθεσης περιοδικού RAM, 2002.Το video είναι απόσπασμα από το DVD "Comme un jardin la nuit" (Νυχτερινός κήπος), και πρόκειται για ζωντανή ηχογράφηση στη Lyon τον Σεπτέμβρη του 2008 της Αγγελικής Ιωννάτου και της Κατερίνας Φωτεινάκη, της οποίας είναι και η σύνθεση).

o post-μεταμοντέρνος έλληνας

όσο λάμπει το φως της Αττικής,

όσο χτυπάει στο βράχο το κύμα του Αιγαίου

και όσο προσεύχονται στις τρύπες του Όρους οι απελπισμένοι

θα υπάρχουν Έλληνες.

όσο μιλιέται η γλώσσα του Ομήρου στους τοίχους με συνθήματα

και για όσο η φασολάδα πάει με το τουρσί

θα δίνονται ονόματα αρχαίων στους αλβανους και αφγανους

και θα γινονται Έλληνες.

όσο η βλακεία τρυπώνει στο πετσί μας

και η μνήμη εξασθενεί,

όσο το μάτι μας κολλάει στα σκάνδαλα

και το αυτί μας στα συνηθισμένα

θα λείπουν Έλληνες.

όσο μεγαλώνουν οι γενιές με το θα και το θα

και ο θυμός γδέρνει το πνεύμα,

όσο ο φόβος για το ξένο και το κλείσιμο στον εαυτό μας

φτιάχνει νέες κοινωνίες

οι Έλληνες θ'αλλάζουν.