Το τραγούδι της Κάλλας είναι από τις πιο επιστημονικές, έλ-λογες, καλλιτεχνικές πνευματικές απολαύσεις, που μπορεί ποτέ να ζήσει άνθρωπος σ'αυτόν τον πλανήτη.
Γιατί το λέω αυτό?Για όλους αυτούς τους γνωστούς λόγους που ξέρουμε ή έχουμε διαβάσει σε βιβλία για την τέχνη της αλλά και για πολλούς άλλους. Θέλω αυτή τη φορά να πω κάτι που από τότε που την πρωτάκουσα και στη συνέχεια διαπιστώνω κατά καιρούς. Ότι δηλαδή υπάρχουν κάποια σημεία στο τραγούδι της, που ενώ δεν είναι κάποιες κόντρα ψηλές νότες ή κάποια δύσκολα ορναμέντι ή εξαντλητικές κολορατούρες, που εύκολα σου τραβούν την προσοχή, σου κολλάνε σαν βδέλλες στο μυαλό και δεν τα ξεχνάς. Μπορεί να είναι μία λέξη ή κάποιος ιδιαίτερος ήχος ή κάποιο ρυθμικό σχήμα ή κάποια φράση με τέτοιο τρόπο ειπωμένη, που θαρρείς πως δεν θα μπορούσε να ειπωθεί καλύτερα. Δεδομένου ότι η ίδια υπήρξε μεγάλη ασκητικός της τέχνης της, με το καιρό συνειδητοποιώ ότι η σωματική της ελευθερία να παράγει χρώματα, η άφθαστη αίσθηση του ρυθμού και του παλμού του λόγου, η μεγάλη μουσικότητα της είναι αίτιο για πολλά από αυτά τα μικρά τραγουδιστικά "θαύματα". Βέβαια η μαγεία της τέχνης δεν εξαντλείται στην προσπάθεια ανάλυσης της και στην πονηρή διάθεση να ανακαλύψεις τη ρίζα της μαγείας, αλλά παρόλα ταύτα κάποια πράγματα ξέρεις ότι δεν γίνονται τυχαία και πολύ περισσότερο χωρίς την προϋπαρξη μιάς γερής και στέρεας παιδείας και συνεχούς εκπαίδευσης.
Για παράδειγμα η άρια Suicidio από την όπερα La Gioconda του Amilcare Ponchielli. Υπάρχει ένα σημείο σε μία εκτέλεση αυτής της άριας, όπου η Κάλλας κάνει κάτι (για μένα πάντα) ανεπανάληπτο και γιαυτό κάθε φορά ακούω αυτή την άρια για να ακούσω αυτό το σημείο. Στο σημείο λοιπόν όπου η Gioconda τραγουδάει τη φράση del mio cammin, η Κάλλας τραγουδά τη φράση απαλά και με head voice κάνοντας ένα ελαφρό άνοιγμα (crescendo) και εκφέρει έναν ήχο πάνω στη λέξη cammin, όπου αν μπορούσα να το περιγράψω όχι φωνητικά αλλά λιγάκι ποιητικά θα έλεγα ότι εκείνη τη στιγμή ανοίγει ένα πορτάκι στο στήθος της και αφήνει να φανεί για δύο δευτερόλεπτα το βαθύτερο αίσθημα της, το ασυνείδητο, τη ψυχή ,o πυρήνας της ερμηνείας της μέσα από έναν ήχο εντελώς απρόσμενο και απροσδιόριστο, που σε κάνει και ανατριχιάζεις. Ένα σπαρακτικό κλάμα πάνω σ'αυτή τη λέξη που έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις, χωρίς να χάνεται το γούστο. Δεν μ'ενδιαφέρει να το αναλύσω φωνητικά το γεγονός,γιατί πέρα από κάποιες βασικές φωνητικές αρχές νομίζω ότι είναι αδύνατο να περιλάβεις σε ορισμούς το φωνητικό φαινόμενο. Σκέφτομαι μόνο πως ένας άρτιος καλλιτέχνης καταφέρνει και μηδενίζει την απόσταση ανάμεσα στην αλήθεια του αντικειμένου του καλλιτεχνήματος και στον αποδέκτη (θεατή ή ακροατή),ενεργοποιώντας στον τελευταίο κρυμμένες συγκλίνουσες αισθήσεις, χωρίς να τις αντιλαμβάνεται και ο ίδιος. Και όλα αυτά με τον ήχο (στην συγκεκριμένη περίπτωση), και βέβαια με την μαεστρία μιας τέχνης, που εκτελείται έχοντας στο νου του πάντα ο καλλιτέχνης ότι την απευθύνει σε ανθρώπους με διδακτικό στόχο και όχι για προσωπική του εκτόνωση η προσωπική "εξαγγελία" των παθών του χωρίς να αφορά εντέλει κανέναν ουσιαστικά το ψυχόδραμα του.
Το σημείο στο οποίο αναφέρομαι είναι το 1:14 στο επόμενο βίντεο και το έχω χρωματίσει διαφορετικά στο λιμπρέττο της άριας, που ακολουθεί.
Στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής τους “Summer Symphony Concerts” περιοδείας, οι Antony and the Johnsons θα εμφανιστούν στην Αθήνα, σε συνεργασία με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ.
Με την σπαρακτική vibrato φωνή του, που φέρνει στο νου τη Nina Simone, τον Billy McKenzie και τον Bryan Ferry, ο Antony Hegarty αφηγείται μια σειρά από έντονες συναισθηματικά ιστορίες.
Αυτή τη φορά, εκτός από τους The Johnsons, ο Antony συνεργάζεται με τις συμφωνικές ορχήστρες κάθε πόλης που επισκέπτεται, προκειμένου να δώσει μία άλλη διάσταση στις συνθέσεις του τελευταίου του δίσκου, The Crying Light, αλλά και σε διασκευές που έχει επιμεληθεί ο ίδιος και ο Nico Muhly (συνεργασίες με Bjork, Philip Glass) υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Rob Moose (μέλος των Sufjan Stevens, My Brightest Diamond, συνεργασίες με Burt Bacharach, James Carter, Savion Glover, Jay-Z, Walkmen, κ.α.).
Στην Αθήνα, οι Antony and the Johnsons θα βρεθούν στη σκηνή μαζί με την 50μελή συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ για μία και μοναδική εμφάνιση στο θέατρο Badminton, στις 29 Ιουνίου.
