Στις 25 και 26 νοεμβρίου το ίδρυμα ΕΛΕΠΑΠ (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Παίδων) παρουσίασε τον πρώτο χορευτή της Σκάλας του Μιλάνου Roberto Bolle
μαζί με άλλους οκτώ από τους καλύτερους χορευτές παγκοσμίως.
σ'ένα πρόγραμμα εξαιρετικό και ποικίλο από στυλ μουσικής και χορογραφιών.
Είχα την τύχη αυτές τις δύο μέρες να δουλεύω στο Παλλάς, οπότε δεν έχασα την ευκαιρία να χωθώ σ'ένα χώρο κρυφά πάνω από τον εξώστη, στο πλατώ των φωτιστών και από μια γωνία να ζήσω αυτήν την εμπειρία μιας και εισιτήρια δεν διατίθενταν, παρά μόνο προσκλήσεις για τα μέλη της ΕΛΕΠΑΠ.
Θα μπορούσα να γράψω για το κάθε κομμάτι ξεχωριστά και για τη μαγεία αυτής της βραδυάς αλλά θα αρκεστώ στο "θάνατο του κύκνου"του Saint-Saens, ερμηνευμένο από την Ulyana Lopatkina.
και θα σας δώσω μια ιδέα από ένα βίντεο με την ίδια σ'αυτό το κομμάτι.
Η επέτειος του πολυτεχνείου είναι η τελευταία ιστορικά επετειακή υπενθύμιση του αγώνα του ελληνικού λαού ενάντια σε κατακτητή.Μπορεί βέβαια να κυκλοφορούν φήμες αμφιβολίας για το μέγεθος και τα κίνητρα αυτής της επανάστασης, αλλά ουσιαστικά είναι το 1973 που οι έλληνες για τελευταία φορά καταθέτουν τη ψυχή τους κατά κάθε μορφής άρπαγα της ελευθερίας τους. Απο κει και πέρα έχουμε τα χρόνια της μεταπολίτευσης και ύστερα τα χρόνια της διαφθοράς.Οι έλληνες πια συσπειρώνονται λίγοι-λίγοι με απεργίες και διαδηλώσεις ενάντια στη κυβέρνηση και στις σκοτεινές ανθελληνικές δυνάμεις (πρέπει να βρεθεί ένας εχθρός αλλιώς πόλεμος δεν γίνεται)
ΨΩΜΙ
μόνο που σήμερα μετριέται σε εκατομμύρια ευρώ, που κατατίθεται σε ιδιωτικούς λογαριασμούς.
ΠΑΙΔΕΙΑ
σήμερα η παιδεία ξεφτιλίζεται σε αγχωμένη και καλοπληρωμένη σε ιδιαίτερα μαθήματα εκπαίδευση,που μπλοκάρει μάλλον παρά καλλιεργεί το ψυχισμό των παιδιών.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ο δυνάστης δεν είναι ορατός πια και προσωποποιημένος, κυριαρχεί η ελευθερία της δημοκρατίας και ο καθένας νιώθει ελεύθερος μεσ την ανικανότητα του να κατευθύνει το ρου της ιστορίας.
H Aziza Mustafa Zadeh είναι η νέα πριγκίπισσα της Jazz.
Τραγουδίστρια, πιανίστα και συνθέτης από το Αζερμπαϊτζάν κάνει μίξεις ανάμεσα σε jazz και mugam (παραδοσιακό αυτοσχεδιαστικό μουσικό στυλ από το Αζερμπαϊτζάν) καθώς και αυτοσχεδιασμούς πάνω σε κλασσικά κομμάτια και όχι μόνο.
Εδώ με τον Bobby Mc Ferrin σ'ένα αυτοσχεδιασμό πάνω στην Habanera από την Carmen.
και εδώ σ'ένα κονσέρτο της με το "Mon Vagilim Giziyam"
Δεν είναι μόνο η όπερα, που μου γεμίζει τις μπαταρίες με τις εκστασιακές φωνές της αλλά και η πλούσια παραδοσιακή μας μουσική με τις διονυσιακές φωνητικές της καταθέσεις από ανώνυμους και επώνυμους τραγουδιστάδες της. Μία τέτοια φωνή είναι και η Ξανθίππη Καραθανάση. Είχα την τύχη να την ακούσω ζωντανά όταν μέλος εγώ μιας τοπικής χορωδίας της Θεσσαλονίκης τραγούδησε μαζί μας σε μιά συναυλία στο Παλαί ντε Σπορ της πόλης.
Η Ξανθίππη Καραθανάση μεγάλωσε σ' ένα περιβάλλον γεμάτο από ήχους, η μικρότερη και η πιό ζωηρή ανάμεσα στα τέσσερα καλλίφωνα παιδιά του Αποστόλη και της Ελένης Καραθανάση, ενός ζευγαριού που είναι μάλλον οι καλύτεροι τραγουδιστές και γλεντιστές του χωριού τους για πολλά χρόνια. Σε ένα περίγυρο όπου ζυμώνονται η τοπική μακεδoνίτικη - χαλκιδικιώτικη παράδοση της οικογένειας, με την φρεσκάδα και τον πρόσχαρο χαρακτήρα των μικρασιατών προσφύγων, την διάλεκτο και τον τρόπο που τραγουδούσαν. Και τα σημάδια αυτής της επίδρασης έγιναν εμφανή από πολύ νωρίς για την Ξανθίππη. Πρέπει να ήταν φθινόπωρο του 1961, όταν ακούστηκε για πρώτη φορά στον ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης, οπότε τα κολακευτικά σχόλια για τη φωνή της την κάνουν ευρύτερα γνωστή. Σε αυτό το κλίμα η Ξανθίππη, η μικρότερη από την ομάδα του παραδοσιακού τραγουδιού στο σταθμό της Θεσσαλονίκης, έχει μια συχνή ραδιοφωνική παρουσία την περίοδο 1961-1964, όπου διακρίνεται ιδιαίτερα για την ερμηνεία της στα αργά, καθιστικά τραγούδια της Μακεδονίας και κυρίως της Χαλκιδικής, παρ' όλο το νεαρό της ηλικίας της. Τότε κάνει και την πρώτη της δισκογραφική εμφάνιση, με τέσσερα μικρά δισκάκια 45 στροφών. Εν συνεχεία συνεργάζεται για λίγο με το Λύκειο των Ελληνίδων. Το 1970 αποσπά το Α' βραβείο σε φεστιβάλ Δημοτικού τραγουδιού στην Ντιζόν της Γαλλίας, ενώ κατεβαίνει να μείνει μόνιμα στην Αθήνα. Το 1971 παίρνει μέρος μαζί με τον Χρόνη Αηδονίδη σε μιά σειρά συναυλιών του ΕΟΤ με δημοτικά τραγούδια στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Είναι η ευκαιρία όπου οι δισκογραφικές εταιρίες ανακαλύπτουν το ταλέντο της Ξανθίππης, την πλησιάζουν και της προτείνουν συνεργασία.
Ντούλα μ' - Παραδοσιακό αργό Χαλκιδικής
(στο πικ-απ δίπλα ο Χρόνης Αηδονίδης σ'ένα ζωναράδικο της Ανατολικής Ρωμυλίας "Από την Προύσσα κίνησα" αφιερωμένο στο Θρακιώτη Κέλσιο)
Στον Κουρέα της Σεβίλλης του Ροσσίνι υπάρχει μία καβατίνα στη δεύτερη πράξη για τον Kόντε Αλμαβίβα η "cessa di piu resistere". Το περίεργο μ'αυτήν την άρια είναι η δυσκολία της. Γεμάτη από φιοριτούρες και κολορατούρες την αποφεύγουν πολλοί τενόροι, γιαυτό και δεν έχει κάποιος πάντοτε την τύχη να την ακούσει ζωντανά σε μία παράσταση του Κουρέα.
Eδώ τραγουδισμένη από ποιόν άλλο? Τον Juan Diego Florez (είναι χαρακτηριστική η εν πολλοίς ομοιότητα του δεύτερου μισού της άριας με εκείνη της Cenerentola του ίδιου συνθέτη-"non piu mesta".Εξάλλου και ο ίδιος είχε πει πως φτάνει να ακούσει κάποιος μία όπερα του και είναι σαν να έχει ακούσει όλες τις άλλες)
Cessa di più resistere, non cimentar mio sdegno. Spezzato e' il gioco indegno di tanta crudeltà. Della beltà dolente, d'un innocente amore l'avaro tuo furore piu' non trionferà. (a Rosina) E tu, infelice vittima d'un reo poter tiranno, sottratta al giogo barbaro, cangia in piacer l'affanno e in sen d'un fido sposo gioisci in libertà. Ah, il più lieto, il più felice e' il mio cor de' cori amanti; non fuggite, o lieti istanti della mia felicità.
( Give up your resistance do no risk my anger. This unworthy and cruel yoke is now broken. Your miserly anger shall no longer triumph over the suffering beauty of an innocent love. (to Rosina) And you, unfortunate victim of a wicked, tyrannical power now freed from brutal oppression, let your sorrow turn to pleasure and rejoice in your freedom on the breast of a devoted husband. Ah, of all loving hearts mine is the happiest and most joyful; Do not pass, bright moments of my happiness!)
Είναι φοβερό τι μπορεί κανείς να ανακαλύψει στο youtube. Ηχητικά και οπτικά ντοκουμέντα καλλιτεχνών του μακρινού παρελθόντος, που δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα είχε αποτυπωθεί με κάποιο τρόπο η τέχνη τους σε μιά μπομπίνα ή κύλινδρο. Έτσι έγινε και με την μυθική Γαλλίδα ηθοποιό Sarah Bernhardt.
Την αποκαλέσαν σαν "τη διασημότερη ηθοποιό της παγκόσμιας ιστορίας" και της έδωσαν το παρατσούκλι "the divine Sarah". Διανοούμενοι και λογοτέχνες της εποχής την αποθέωσαν σαν τον Oscar Wilde και George Bernard Shaw:
Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 22 Οκτωβρίου του 1844. Υπάρχουν αμφιλεγόμενα στοιχεία για τη ζωή της, πράγμα το οποίο έτρεφε και η ίδια με υπερβολές ή παραποιήσεις της για την αυτοβιογραφία της. Λέγεται ότι ασκούσε μαζί με την τέχνη της ηθοποιού και αυτή της εταίρας, κάτι το οποίο προκαλούσε σκάνδαλο για την εποχή. Με βοήθεια του Duc de Morny το 1859 άρχισε τις θεατρικές της σπουδές στο Conservatoire de Musique et Dèclamation.
H σκηνική της καριέρα ξεκίνησε όταν ήταν ακόμη σπουδάστρια στη Comédie-Française το 1862 αλλά εκεί δεν είχε επαρκή επιτυχία γιαυτό και το 1865 γύρισε στην ιδιότητα της ως κοκότα. Εκείνη την εποχή απέκτησε και το διάσημο φέρετρο της (ναι φέρετρο!) μέσα στο οποίο συχνά ξάπλωνε σαν σε κρεβάτι, με σκοπό να καταλάβει και να αισθανθεί πολλούς τραγικούς της ρόλους.
Άρχισε τη δεκαετία του 1870 να αποκτά φήμη στα θέατρα όλης της Ευρώπης και έφτασε και ως την Νέα Υόρκη, ακόμα και στη Κούβα. Προγύμναζε πολλές καλλιτέχνιδες στην τέχνη της ηθοποιίας και πρωταρχικά σαν σκηνική ηθοποιός έκανε ηχογραφήσεις διαλόγων από διάφορα έργα με το μέσο εκείνης της εποχής, το κύλινδρο (μιλάμε για τις αρχές του 20ου αιώνα).Μία από τις πρώτες ηχογραφήσεις είναι και η Φαίδρα του Ρακίνα, όπου και ακούμε:
(ηχογράφηση του 1902)
(η Φαίδρα εξαπολύει ένα οργισμένο μονόλογο για τον απαγορευμένο έρωτα της με τον προγονό της τον Ιππόλυτο)
PHEDRE
Oui, Prince, je languis, je brûle pour Thésée.
Je l'aime, non point tel que l'ont vu les enfers,
Volage adorateur de mille objets divers,
Qui va du Dieu des morts déshonorer la couche;
Mais fidèle, mais fier, et même un peu farouche,
Charmant, jeune, traînant tous les coeurs après soi,
Tel qu'on dépeint nos Dieux, ou tel que je vous voi.
Il avait votre port, vos yeux, votre langage,
Cette noble pudeur colorait son visage,
Lorsque de notre Crète il traversa les flots,
Digne sujet des voeux des filles de Minos.
Que faisiez-vous alors ? Pourquoi sans Hyppolyte
Des héros de la Grèce assembla-t-il l'élite ?
Pourquoi, trop jeune encor, ne pûtes-vous alors
Entrer dans le vaisseau qui le mit sur nos bords ?
Par vous aurait péri le monstre de la Crète,
Malgré tous les détours de sa vaste retraite.
Pour en développer l'embarras incertain,
Ma soeur du fil fatal eût armé votre main.
Mais non, dans ce dessein je l'aurais devancée :
L'amour m'en eût d'abord inspiré la pensée.
C'est moi, Prince, c'est moi dont l'utile secours
Vous eût du Labyrinthe enseigné les détours.
Que de soins m'eût coûté cette tête charmante !
Un fil n'eût point assez rassuré votre amante.
Compagne du péril qu'il vous fallait chercher,
Moi-même devant vous j'aurais voulu marcher
Et Phèdre, au Labyrinthe avec vous descendue,
Se serait avec vous retrouvée ou perdue.
Aσχολήθηκε και με άλλες τέχνες όπως ζωγραφική και γλυπτική αλλά και έγινε μοντέλο για τον ζωγράφο Antonio de la Gandara. Επίσης εξέδωσε μιά σειρά από βιβλία και έργα.
(μπρούτζινο γλυπτό της Μπερνάρ με τίτλο "The fool and the death")
Μεγάλη επίδραση η Μπερνάρ άσκησε στην grand opera,μια επίδραση που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Γράφτηκαν για την ίδια έργα στο θέατρο,όπου αργότερα μεταφέρθηκαν στην όπερα ,όπως οι ηρωίδες Tosca και Salome και άλλες.
(η είσοδος της Τόσκας στο γραφείο του Σκάρπια σε σκηνικό ντοκουμέντο του 1905. Μάλιστα η σκηνοθετική οδηγία της απόθεσης των κηροπηγίων εκατέρωθεν του πτώματος του Σκάρπια και του Εσταυρωμένου πάνω του από την Τόσκα μετά τη δολοφονία του από την ίδια, είναι κάτι που καθιέρωσε η ίδια η Μπερνάρ και ακολούθησαν οι μετέπειτα πριμαντόννες. [βλέπε την Κάλλας στο βίντεο της δεύτερης πράξης σε σκηνοθεσία Τζεφιρέλλι]).
Σε μία παράσταση της Τοsca του Victorien Sardou το 1905 στο Rio de Janeiro, η Μπερνάρ τραυμάτισε το δεξί της γόνατο, όταν χρειάστηκε να πηδήξει από ένα ψηλό τοίχο στη τελική σκηνή του έργου. Το τραύμα δεν θεραπεύτηκε καλά και το 1915 αναγκάστηκε να ακρωτηριαστεί όλο το δεξί πόδι λόγω της παρατεταμένης γάγγραινας, πράγμα που την καθήλωσε σε πολυθρόνα για αρκετό καιρό. Ενώ αρνήθηκε 10000$ για να προσφέρει το ακρωτηριασμένο πόδι της για ιατρικό αντικείμενο έρευνας και δε δέχθηκε να βάλει ξύλινο προσθετικό άκρο, συνέχισε την καριέρα της στην Αμερική με επιτυχία και γύρισε στη Γαλλία για να παίξει σε δικά της έργα έως το θάνατο της. Το καταπληκτικό είναι ότι ενώ η φυσική της κατάσταση της επέβαλε την ακινησία πάνω στη σκηνή, η μαγευτική φωνή της, που καθόλου σχεδόν δεν μεταβλήθηκε με την πάροδο του χρόνου, της χάρισε αμέτρητες επιτυχίες.
Πέθανε από uremia στις 26 Μαρτίου 1923 και είναι θαμμένη στο κοιμητήριο του Pére Lachaise στο Παρίσι.
H Mπερνάρ γύρισε και βουβές ταινίες και μάλιστα ως μία από τις πρωτοπόρες ηθοποιούς της εποχής της, όπως είναι και η δίλεπτη "ο θάνατος του Άμλετ" του 1900 με συνοδεία μουσικής και ηχητικών εφέ από Edison cylinder(τώρα χαμένη):
Άλλο ένα ντοκουμέντο από βουβή ταινία είναι και το Queen Elisabeth του 1912, όπου η Ελισάβετ βλέπει έντρομη το πτώμα του αγαπημένου της Δούκα του Έσσεξ και ανακαλύπτει ότι δεν φορά το δαχτυλίδι-σύμβολο της πίστης του προς αυτήν:
H ερωτική ζωή της Μπερνάρ δεν ήταν λιγότερο ταραχώδης απ'ότι σαν αρτίστα. Σύναψε φιλικές σχέσεις με ζωγράφους, λογοτέχνες σαν τον Victor Hugo,ηθοποιούς και απέκτησε ένα γιο, τον Maurice με ένα Βέλγο ευγενή. Είχε μια τόσο παθιασμένη και στενή φιλία με την 14 χρόνια νεότερη της ιμπρεσσιονιστική ζωγράφο Louise Abbema, που λέγεται ότι ήταν εραστές.
Τέλος παντρεύτηκε έναν Έλληνα ηθοποιό τον Αριστείδη Δαμάλα (γνωστό στη Γαλλία ως Jacques Damala) στο Λονδίνο το 1882 αλλά ο γάμος κράτησε ως το θάνατο του Damala το 1889 σε ηλικία 34 χρόνων και γρήγορα κλονίσθηκε λόγω του εθισμού του στη μορφίνη. Τα τελευταία χρόνια του γάμου της λέγεται ότι σύναπτε σχέσεις με τον Πρίγκιπα της Ουαλλίας, τον μετέπειτα Εδουάρδο VII.
(Είναι γνωστό ότι η Μπερνάρ έπαιξε και στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς, μήπως λόγω του γάμου της με τον Damala?Επίσης στο Θεατρικό Μουσείο Αθηνών στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου, υπάρχει ένα λευκό δερμάτινο μακρύ ως τον ώμο γάντι της Μπερνάρ, προσφορά της Κάλλας)
Τέλος κάτι σύγχρονο.Η Fanny Ardant υποδύεται τη Σάρα Μπερνάρ στο θεατρικό έργο "Sarah" στο θέατρο Eduardo II το Σεπτέμβριο του 2002:
Η Medea του Luigi Cherubini είναι η αγαπημένη μου όπερα
με γυναικείο πρωταγωνιστικό ρόλο.
Καταπληκτικό σημείο το πρελούδιο και η είσοδος της Μήδειας με την άρια "Νumi venite a me"
Πως η Callas εναλλάσσει ερμηνευτικά την οργή της κατά την επίκληση των χθόνιων θεοτήτων, με την τρυφερότητα στη σκέψη των παιδιών της και την ταραχή που νιώθει όταν τα βλέπει να φθάνουν, είναι άξιο παρατήρησης.
(η αλλαγή στο χρωματισμό του κειμένου δηλώνει την αλλαγή στις διαθέσεις του ρόλου)
Numi venite a me, inferni Dei!
Voi tutti che aiutaste il mio voler!
La vostra forza ancor m'assista,
Voi l'opra mia compier dovete.
Distenda in ciel la nera morte il velo,
E popol strugga e re in sua rovina orrenda!
O cari figli, strazio mio supremo,
Ch'io sacro qui dell'odio all'altre Dive,
Non debba io mai il sangue vostro espiar!
Si! Vostro padre fu che v'uccise!
Reietto in terra il vil, lo sperda il ciel,
S'appressan, ahimè! Quale tormento!
Il cor di madre batte nel mio petto.
Natura, or tu invano parli a me.
Morir dovran, vita è a lor negata!
Votati son dell'atra Erinni al nume!
Il suo volere sol comanda in me!
και όπερα με ομώνυμο ανδρικό πρωταγωνιστικό ρόλο είναι ο Otello του Verdi.
Η είσοδος του Οθέλλου "Esultate! l'orgoglio musulmano"
Francesco Tamagno
(ο συγκεκριμένος είναι ο πρώτος Οθέλλος και ήταν ένας τραγουδιστής του 19ου αιώνα με τεράστια φωνή. Τον αναφέρει και ο Στανισλάφσκυ στα εγχειρίδια του με θαυμασμό και υπάρχει ένα ανέκδοτο σχετικά μ'αυτόν, όπου λέγεται ότι όταν πήγε να τραγουδήσει το ρόλο αυτό στην Κίνα [ή σε κάποια εκεί χώρα] και έκανε αυτή του την είσοδο,το μέγεθος της φωνής του έκανε τους μη μαθημένους σε αυτό τον όγκο Κινέζους, να τραπούν σε φυγή τρομαγμένοι από τις θέσεις τους. Η ηχογράφηση είναι του 1903 και δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να αποδώσει το μεγαλείο του πράγματος αλλά μια ιδέα μπορούμε να τη πάρουμε)
και από τον Mario del Monaco
Esultate!
L'orgoglio musulmano
sepolto è in mar
nostra è del ciel e gloria!
Dopo l'armi lo vinse
l'uragano
(το κλιπάκι από δίπλα είναι από την εισαγωγή της όπερας Medea του Luigi Cherubini)
ήρθαμε σ'αυτό τον πλανήτη με τη θέληση των γονιών μας, από έρωτα και αγάπη και με αγάπη μεγαλώσαμε
-εντάξει θα μπορούσαμε να είχαμε μεγαλώσει καλύτερα, χωρίς να έχουν γεννηθεί μέσα μας από μηνών μωρά θέματα, που μετά από δεκαετίες θα γίνουν θέματα συζήτησης στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή,
αφορμές για αυτογνωσία και άλλοθι για τις ανομίες μας.
ζούμε σ'αυτό τον πλανήτη που ούτε να τον χαρούμε δε μπορούμε καλά καλά γιατί προλάβαμε και τον γαμήσαμε, όπως μας γαμήσαν το μυαλό και τη ψυχή
ο κόσμος αυτός ανάπηρος και ανέραστος έχει θέση μόνο για να τον πουλάμε για να δώσουμε λίγο χαρά στη τσέπη και στα ασυνείδητα και αθεράπευτα όνειρα μας να νιώσουμε μοναδικοί.
είναι κάτι ξένο και έξω από μας και απέναντι μας, ένα δημόσιο κτίριο για να γράψουμε με σπρέϋ το πόνο μας και να μείνει στο χρόνο για να θυμούνται ότι εκτονωθήκαμε.
αφού δε μπορούμε να νιώθουμε μέρος αυτού του θαύματος θα κάνουμε log off στη μαγεία για να μη έχουμε και υποχρέωση απέναντι σ'αυτό.
απλά αφήστε να εξαφανιστούν τα είδη, να μαυρίσει ο ουρανός και να βρωμίσει η θάλασσα. και μοιραία να πούμε πως έφτασε το τέλος του κόσμου όπως γράφει και η Αποκάλυψη, για να μας φύγει και με θεϊκή επιβεβαίωση η ευθύνη για τούτο το κατάντημα
να σώσει ο καθένας τη ψυχούλα του και τη ζωούλα του για να έχει λόγο να περάσει στο παράδεισο, έχοντας αφήσει πίσω του κόλαση στάχτη και αποκαϊδια.
ο θάνατος δεν είναι τέλος της ζωής είναι τέλος της ευθύνης για έναν κόσμο που μόνο λύπες δίνει.
γιατί ο παράδεισος είναι αλλού, η αλήθεια είναι αλλού, δεν είναι εδώ η βασιλεία των ουρανών ποιός είπε ότι είναι μέσα μας? όχι δεν είναι, αλλά ούτε και μέσα στους άλλους
ανάπηροι να δούμε το φως και τον παράδεισο, πού θα τον αναζητήσουμε?
σε κάτι έξω απο δω, σε κάτι μέσα στο μυαλό, σε πέντε θεωρίες, σε πέντε ασφαλιστικές δικλείδες της ανυπόφορης ανάγκης μας από κάπου να πιαστούμε για να σταθούμε στα δυό μας πόδια και να δαμάσουμε το χάος μέσα μας.
ποιός μας είπε ότι τώρα παίζεται το παιχνίδι?ότι τώρα δίνουμε λόγο?ότι τώρα χαιρόμαστε? ότι τώρα είμαστε γιοι του φωτός και της αλήθειας?
μόνο μέσα βαθειά η τουρμπίνα δουλεύει και στέλνει μυνήματα ανυσηχίας. "κάτι δε πάει καλά, δεν είμαι καλά, είμαι άρρωστος, σε ποιον να ρίξω τις ευθύνες?" αν σκέφτομαι και λίγο θα πω ότι δε μου φταιν οι άλλοι αλλά και σε μένα να ρίξω το φταίξιμο θα μεγαλώσει πιο πολύ το χάσμα μέσα μου και είμαι που είμαι διχασμένος , με κάτι τέτοιο θα πάρω πτυχίο σχιζοφρένειας.
εγώ φταίω που χάνεται η ομορφιά αυτού του κόσμου? εγώ φταίω που όλο και περισσότερο δεν μπορώ να διακρίνω τη χάρη της ύπαρξης μου και του συνανθρώπου μου? που συνηθίζω και μ'αρέσει η προβολή της νεύρωσης και της αρρώστειας? και το κάνω τέχνη, φιλοσοφία και θρησκεία? και μόνο έτσι νιώθω ότι υπάρχω, ότι κάτι είμαι?
μπορεί το κενό να με γεμίσει?και όμως δίνω τόπο στο κενό να με γεμίζει γιατί αμέλησα να ρίξω λάδι στο καντήλι και σβύνει η φωτιά και σβύνει και ο κόσμος γιατί υποφέρει και αυτός
και η καρέτα-καρέτα και η μονάχους-μονάχους και ανάθεμα αν έχουμε δει ποτέ απο κοντά μονάχους-μονάχους για να μας νοιάξει κιόλας αν χαθούν.
και ξεχνάμε ξεχνάμε ξεχνάμε συνεχώς και το Χριστό να βλέπαμε να περπατούσε μπροστά μας πάνω στη θάλασσα, θα το θυμόμασταν για πέντε μέρες και θα κλαίγαμε από συγκίνηση και δέος
αλλά μετά θα γυρνούσαμε στα δικά μας, στους φόβους και στις αμφιβολίες για το μεγαλείο αυτού του κόσμου, για το δικό μας προορισμό.
Ρωμαίος πανάρχαιος αγροτικός, ευεργετικός και γονιμικός Θεός, εγγονός του Σατούρνου, κύριος της Προφητικής τέχνης, εξουσιαστής των αγρών και των ζώων, δάσκαλος της αυλητικής τέχνης και προστάτης της νομοθεσίας. Κάποιες φορές, ο Φαύνος νοείται όχι ως μία μόνον θεότητα, αλλά ως πολυπληθής ομάδα αγροτοποιμενικών ευεργετικών θεοτήτων με τα ίδια πιο πάνω (οι λεγόμενοι Φαύνοι, Fauni).
Το όνομά του υποδηλώνει ευμένεια (από το«qui favet», «αυτός που ευνοεί»). Μετά την επαφή με τους Έλληνες, ταυτίσθηκε σε πολλές περιπτώσεις με τον Θεό Πάνα των τελευταίων. Προς τιμήν του, καθώς και προς τιμήν των Θεών Φέμπρουου και Λουπέρκου, οι Ρωμαίοι τελούσαν στις 15 Φεβρουαρίου τα λεγόμενα Λουπερκάλια (Lupercalia).
