Η αγία των τραγουδιστών.

Τριανταένα χρόνια πέρασαν από το θάνατο της Κάλλας και αυτή η μέρα πάει να γίνει επέτειος μνήμης για πολλούς τραγουδιστές,οπερόφιλους, μελομανείς αλλά και θαυμαστές ή λάτρεις της τέχνης (ή και της ζωής) της Κάλλας.
Συνήθως άγιος είναι αυτός που όχι αναγκαστικά κάνει θαύματα εν ζωή ή μετά θάνατον, αλλά κυρίως αυτός, που στη συνείδηση του λαού είναι φορέας μιας αλήθειας αυτού αλλά και πάνω και πέραν αυτού του κόσμου.
Η Κάλλας παίρνει θέση σε όλων και περισσότερων τη συνείδηση μέρα με τη μέρα σαν το φορέα μιας αλήθειας, που μόνο η τέχνη, η μουσική και η φωνή,μπορεί και πραγματώνει τόσο καλά.
Δεν θα μιλήσω για είδωλο, η θεά, η diva,η αυθεντία και ούτε βέβαια αυθαίρετα θα την αποκαλέσω αγία. Αυτό που θα ήθελα να πω είναι πως κάποιοι άνθρωποι (ας περιοριστώ εδώ σ'αυτού του είδους τους καλλιτέχνες),με το έργο τους μας υπενθυμίζουν αυτό που είμαστε πραγματικά.Μας υπενθυμίζουν πως είμαστε πλάσματα γήϊνα με αισθήματα και πάθη και πως το θέατρο γιαυτό ήρθε στη ζωή των ανθρώπων, ακριβώς για να μεταμορφώσει αυτά τα πάθη σε δύναμη, σε ομορφιά, σε αλήθεια.
Μας μεταδίδουν με ηχητικά κυρίως κύματα, ένα σώμα που πάλλεται από συγκίνηση και είναι ελεύθερο να εκφράζει όλα τα αισθήματα, με τέτοιο τρόπο,που στους ακροατές,θεατές-δέκτες προκαλεί το κλικ και κάτι γίνεται.
Με όχημα τη φωνή, αναφαίρετο προσόν κάθε ανθρώπου, για να εξ-αγγέλει την μετοχή του στην αλήθεια της ζωής.
Με το τραγούδι, λειτουργία ανθρώπινη και θεϊκή,που χρωματίζει το χρόνο και τα βάσανα του ανθρώπου.
Όταν ακούω το κοινό στις ηχογραφήσεις να ουρλιάζει, να χειροκροτεί με χέρια και με πόδια και να φωνάζει: "divina" "maria" είναι σαν να λέει:
"Μαρία, πες εσύ αυτά που δεν μπορώ να πω εγώ, ζήσε το όνειρο, που δεν ζω εγώ, νιώσε αυτά που δεν μπορώ να νιώσω εγώ, είσαι αυτό που δεν είμαι ακόμα εγώ"(και δεν εννοώ βέβαια μια πριμαντόννα της όπερας!)
Ο καλλιτέχνης διδάσκει ήθος και γούστο. Και πιστεύω πως δε χρειάζεται να έχει κανείς καλλιέργεια πανεπιστημιακή ή από την οικογένεια του, για να συλλάβει την αλήθεια του λόγου όταν τραγουδιέται σωστά. Απλά μαθαίνει να ακούει έναν άλλον ήχο και να μαθαίνει σε ένα άλλο γούστο,πράγμα που γίνεται πολλές φορές κατάρα γιατί επέρχεται μοιραία και η σύγκριση.

Μια άρια που θεωρώ ως θέατρο της φωνής είναι και η επόμενη. Από τον Werther του Massenet.

Maria Callas-"Werther! Qui m'aurait dit"

CHARLOTTE

Werther... Werther...

Qui m'aurait dit la place que dans mon coeur il occupe aujourd'hui?

Depuis qu'il est parti, malgre moi, tout me lasse!

Et mon ame est pleine de lui!

Ces lettres! ces lettres!Ah! je les relis sans cesse...

Avec quel charme... mais aussi quelle tristesse!

Je devrais les detruire... je ne puis!

"Je vous ecris de ma petite chambre:

au ciel gris et lourd de Decembre pese sur moi comme un linceul,

Et je suis seul! seul! toujours seul!"

Ah! personne aupres de lui! pas un seul temoignage de tendresse ou meme de pitie!

Dieu! comment m'est venu ce triste courage, d'ordonner cet exil et cet isolement?

"Des cris joyeux d'enfants montent sous ma fenetre,

Des cris d'enfants! Et je pense a ce temps si doux.

Ou tous vos chers petits jouaient autour de nous!Ils m'oublieront peut-etre?"

Non, Werther, dans leur souvenir votre image reste vivante...

et quand vous reviendrez... mais doit-il revenir?

Ah! ce dernier billet me glace et m'epouvante!

"Tu m'as dit: a Noel, et j'ai crie: jamais!

On va bientot connaitre qui de nous disait vrai!

Mais si je ne dois reparaitre au jour fixe,

devant toi, ne m'accuse pas, pleure-moi!"

"Ne m'accuse pas, pleure-moi!"

"Oui, de ces yeux si pleins de charmes, ces lignes...

tu les reliras, tu les mouilleras de tes larmes...

O Charlotte, et tu fremiras!"

...tu fremiras! tu fremiras!