o post-μεταμοντέρνος έλληνας

όσο λάμπει το φως της Αττικής,

όσο χτυπάει στο βράχο το κύμα του Αιγαίου

και όσο προσεύχονται στις τρύπες του Όρους οι απελπισμένοι

θα υπάρχουν Έλληνες.

όσο μιλιέται η γλώσσα του Ομήρου στους τοίχους με συνθήματα

και για όσο η φασολάδα πάει με το τουρσί

θα δίνονται ονόματα αρχαίων στους αλβανους και αφγανους

και θα γινονται Έλληνες.

όσο η βλακεία τρυπώνει στο πετσί μας

και η μνήμη εξασθενεί,

όσο το μάτι μας κολλάει στα σκάνδαλα

και το αυτί μας στα συνηθισμένα

θα λείπουν Έλληνες.

όσο μεγαλώνουν οι γενιές με το θα και το θα

και ο θυμός γδέρνει το πνεύμα,

όσο ο φόβος για το ξένο και το κλείσιμο στον εαυτό μας

φτιάχνει νέες κοινωνίες

οι Έλληνες θ'αλλάζουν.