amarilli

Σήμερα έχω κολλήσει μ'ένα κομμάτι πολύ ιδιαίτερο συνθετικά και με έναν ιδιαίτερο εκτελεστή, τον Radu Marian.
O Ρουμάνος Radu Marian είναι ένας male soprano, o οποίος συγκεκριμένα πράγματι διαφέρει από πολλούς κόντρα-τενόρους,που αν δεν τον ξέρεις από πριν μπορείς να πεις ότι τραγουδά ένα δεκάχρονο αγόρι ή κορίτσι, δεν μπορείς να προσδιορίσεις.

το tango της προσωπικής αντωνυμίας

Συνήθως στο μπλογκ του ο καθένας κάνει και κάποιου είδους διαφήμιση αγαπημένων του προσώπων που έχουν να αναδείξουν κάποιο καλλιτεχνικό έργο ή μη.Θεμιτό νομίζω και απαραίτητο για να μαθαίνουμε όλοι τι συμβαίνει σε τούτο τον τόπο αλλά και στην αλλοδαπή.
Έτσι η φίλη μου και συγκάτοικος Κατερίνα Φωτεινάκη, χαρακτηριστικό παράδειγμα ανύσηχου και δημιουργικού καλλιτέχνη, που δεν τον χώρεσε τελικά αυτός ο τόπος και έφυγε για το Παρίσι, εξέδωσε ένα cd μαζί με την επί χρόνων ερμηνεύτρια και συνθέτη ελληνίδα των Παρισίων Angelique Ionnatos, με τίτλο 'Comme un jardin la nuit'.Στο cd αυτό περιλαμβάνεται και ένα dvd, απόσπασμα από το οποίο δίνω παρακάτω.
Πτυχιούχος φιλόλογος η Κατερίνα αποφάσισε να βοηθήσει τους μαθητές της στην εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών αντωνυμίων κάνοντας τες τραγούδι.Έτσι βγήκε ένα tango κλίνοντας την προσωπική αντωνυμία "εγώ".




Αlors, Catherine commence! :

(Ένα tango για τους μαθητές του Λυκείου, για να μάθουν την προσωπική αντωνυμία "και να πουν κι ένα τραγούδι" ή καλύτερα, για να πουν ένα τραγούδι και να την μαθουν...Ειδικό βραβείο σύνθεσης περιοδικού RAM, 2002.Το video είναι απόσπασμα από το DVD "Comme un jardin la nuit" (Νυχτερινός κήπος), και πρόκειται για ζωντανή ηχογράφηση στη Lyon τον Σεπτέμβρη του 2008 της Αγγελικής Ιωννάτου και της Κατερίνας Φωτεινάκη, της οποίας είναι και η σύνθεση).

o post-μεταμοντέρνος έλληνας

όσο λάμπει το φως της Αττικής,

όσο χτυπάει στο βράχο το κύμα του Αιγαίου

και όσο προσεύχονται στις τρύπες του Όρους οι απελπισμένοι

θα υπάρχουν Έλληνες.

όσο μιλιέται η γλώσσα του Ομήρου στους τοίχους με συνθήματα

και για όσο η φασολάδα πάει με το τουρσί

θα δίνονται ονόματα αρχαίων στους αλβανους και αφγανους

και θα γινονται Έλληνες.

όσο η βλακεία τρυπώνει στο πετσί μας

και η μνήμη εξασθενεί,

όσο το μάτι μας κολλάει στα σκάνδαλα

και το αυτί μας στα συνηθισμένα

θα λείπουν Έλληνες.

όσο μεγαλώνουν οι γενιές με το θα και το θα

και ο θυμός γδέρνει το πνεύμα,

όσο ο φόβος για το ξένο και το κλείσιμο στον εαυτό μας

φτιάχνει νέες κοινωνίες

οι Έλληνες θ'αλλάζουν.

ένας χρόνος μετά

Ένας χρόνος πέρασε από τότε που επισκέφτηκα για πρώτη φορά τη Βαρκελώνη με αφορμή τη συμμετοχή μου στον XLV International Singing Contest Francisco Vinas.

Μπορεί να μην κατάφερα να κερδίσω κάποιο βραβείο αλλά σίγουρα αυτή την πόλη τη γνώρισα αρκετά. Τη μέρα στους δρόμους να χαζεύω τα κτίρια, τα μνημεία, τις τεράστιες υπαίθριες λαϊκές, τα άπειρα γλυκά με σοκολάτα, τη ζωή στους δρόμους καβάλα στο ποδήλατο και το βράδυ την άλλη πλευρά της πόλης.

Τι να πω, πρέπει κάποιος να τη δει από κοντά για να καταλάβει γιατί αυτή η πόλη συζητιέται τόσο πολύ.

(η αρχιτεκτονική αυτής της πόλης είναι ένα όλοκληρο μάθημα)



(η Σταύρωση σε μία από τις εισόδους της Sagrada Familia)




(ένας μοναχικός μουσικός κάτω από τους ελληνότροπους κίονες σ'ένα κιόσκι στο πάρκο του Gaudi)



(και κρεμασμένα τα περίφημα jamon, που δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να είναι πιο delicatessen από τον δικό μας παστουρμά)



(σίγουρα όμως στη λαϊκή δεν μπορείς να βρεις αυγά ενός Εμού.)

(από ένα δρόμο της Barri Gotic)





(ο Εσταυρωμένος στον Καθεδρικό ναό της πόλης)

(και τέλος μια μίνι πισίνα με πάπιες(εδώ δε φαίνονται) στο εντειχισμένο προαύλιο του Καθεδρικού)