Άδειασε η Αθήνα,
δυο πακιστανοί και τρεις μαύροι μείναν στη πλατεία,
κ'ένας τρελός να σκέφτεται ότι αυτή η χώρα πια δεν τον χωρά.
Ο Οδυσσέας που 'μαθε στα νειάτα του
νατος ξεπροβάλει ζωντανός μπροστά του
και τον καλεί στης Λευκοθέας το πανί
να πα να βρει την τύχη του.
Πώς ν'αφήσει το φως και το νερό της θάλασσας,
πώς τη δασεία και τη ψιλή,
πώς τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη,
πώς τα τάματα στα καλοκαιρινά τα πανυγήρια?
6 σχόλια:
αυτό το βιωματικό που βγάζεις κάποιες φορές μέσα από αυτά τα ποιήματα δεν ξέρεις πόσο μου αρέσει..διαβλέπω μια μίνι προσωπική κρισούλα? Πέφτουν τοίχοι? :)
:))
ξέρεις εσύ!
θα φύγει να βρει την τύχη του άραγε ή η Λευκοθέα μάταια έρριξε το μαντήλι;
Υπ όψιν ότι η πιο καλή μου φίλη λέγεται Λευκοθέα!
:)
Και λέω αλήθεια.
Να σαι καλά.
σ'ευχαριστώ!
να φύγει απο όλ αυτά τα ωραία.
να φύγει γιατί τα ασχημα ειναι περισσότερα
να φυγει
ισως φανει πιο τυχερός στον έρωτα μ ανθρώπου κανονικούς κι όχι μοντέλα φαντασιώσεων, αλλα με σαρκα και οστα κι αισθηματα που να μη ντρέπονται να δείξουν
να φυγει
για να μπορει να νοσταλγεί τα ομορφα κι οχι να μείνει να τρώει στη μάπα την ασχήμια του εγχώριου απωθημένου
να φύγει
για να ξαναονειρευτεί
για να απογειωθεί
για να ζήσει...
συμφωνώ με τον αισθηματική ηλικία, μεγαλύτερος είναι κάτι θα ξέρει..
Δημοσίευση σχολίου