Xτές ήταν μιά βραδυά με έναν αχτύπητο συνδυασμό. Καλοκαίρι, θερινό σινεμά και μιά ταινία από τα παλιά, Breakfast at Tiffany's.
Από εκείνες τις ταινίες που ξέρεις ότι αν και αναφέρονται σε μία εποχή και μιά αισθητική, εν πολλοίς ξεπερασμένη, το παραμύθι της αγάπης πάντα τροφοδοτεί όνειρα και συγκίνηση. Η ατσαλάκωτη κομψότητα της Hepburn και το μουσικό θέμα του Mancini, σε παίρνουν από το χέρι για ένα διάλειμμα ρομαντισμού και μιάς άλλου είδους ευαισθησίας.
Και ας ξέρεις ότι τέτοια δε γίνονται πιά σήμερα. Ή μήπως γίνονται?
Σάββατο 12 Ιουλίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
αχ αυτό το παραμύθι της αγάπης...
καλη σου μέρα. Τhanks για την παρέα :)
και μόνο που άκουσα το τραγούδι μ έπιασε μια νυχτερινή γλυκειά διάθεση, ελπίζω να μη τη χάσω!
kai αν θέλετε να "κοπείτε" δείτε και αυτό το βίδεο...
http://e-bl0g.blogspot.com/2008/07/blog-post_12.html
mahler
κι εγώ σ'ευχαριστώ, για το ωραίο βράδυ.
celsius
ρομαντική ιατρική φύση.
Από τις αγαπημένες μου ταινίες, έχει και κείνη τη φοβερή ατάκα που πάει κάπως έτσι: "when you love something wild, you end up looking at the sky"
Δημοσίευση σχολίου