"Δήλωνε ο Χριστός (και τα έργα του μαρτυρούσαν) ότι ο τρόπος της όντως ύπαρξης και ζωής είναι η αγάπη. Η αγάπη όχι απλώς ως ποιότητα συμπεριφοράς, αλλά ως ελευθερία από το εγώ, ελευθερία από την ατομοκεντρική ύπαρξη, ελευθερία από τις αναγκαιότητες που επιβάλλει η φύση. Αγάπη, στη διδαχή του Χριστού και στη μαρτυρία των μαθητών του, δεν σημαίνει αγαθοεργία, φιλαλληλία, αλτρουϊσμό. Σημαίνει υπαρκτική ελευθερία: την ενεργό άρνηση να ταυτίσουμε την ύπαρξη με τη φυσική ατομική οντότητα, με τους προκαθορισμούς, περιορισμούς και αναγκαιότητες που τη διέπουν. Και αυτή η ενεργός άρνηση είναι δυνατή όταν η ύπαρξη πραγματοποιείται ως σχέση ελεύθερη από τις απαιτήσεις της φύσης, δηλαδή ως αυθυπέρβαση, αυτοπροσφορά, αγάπη"...
..."Ό,τι είναι ατομικό, εγωκεντρικό, ιδιοτελές, είναι για την Εκκλησία τρόπος επιβίωσης της φυσικής θνητής οντότητας -είναι αμαρτία (υπαρκτική αστοχία και αποτυχία), θάνατος. Ό,τι είναι αυθυπέρβαση, αυταπάρνηση, εκούσια παραίτηση από το εγώ, αγάπη, έρωτας, είναι ζωή, θρίαμβος της ζωής καταπάνω στον θάνατο. "Είτε γνώσις, καταργηθήσεται΄είτε γλώσσαι, παύσονται΄είτε προφητείαι, καταργηθήσονται΄η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει". (1 Κορ. 13,8).
("Ενάντια στη θρησκεία", Χρήστος Γιανναράς, σελ.48,62)
Κυριακή 17 Αυγούστου 2008
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)